Adwentyści Dnia Siódmego
Jan Grodzicki/Zachariasz Łyko
"KOŚCIÓŁ DOGMATÓW i TRADYCJI"
"CZY „ŁAMANIE CHLEBA” BYŁO ZWYKŁYM POSIŁKIEM, CZY WIECZERZĄ PAŃSKĄ?"

Autor: Piotr Andryszczak, dodano: 2023-03-10

Kościół nie jest KOŚCIOŁEM DOGMATÓW I TRADYCJI. Kościół jest Owczarnią Chrystusa, a On jest jego Dobrym Pasterzem (J 10, 11n). Jezus umiłował swój Kościół, bo "wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić" (Ef 5, 25). Troszczy się o jego duchowe piękno, czyli o świętość, aby był bez skazy, zmarszczki i nieskalany (por. Ef 5, 27), by jako oblubienica ozdobiona w klejnoty dla swego Męża, Oblubienica Baranka (Ap 21, 2.9) wszedł na radosne gody w wieczne Jego królestwo (Ap 19, 8-9). Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 12).

Już samo pytanie, które mamy w tytule, to nic innego jak próba oddzielenia "łamania chleba" od Eucharystii. A przecież chodzi tutaj o jedno i to samo. Adwentyści Dnia Siódmego w niedzielę nie gromadzą się na "łamaniu chleba", więc trzeba było coś z tym zrobić. I... zrobili.

A więc tak postawione pytanie przez autora, było potrzebne Adwentystom Dnia Siódmego do zasugerowania czytelnikowi, że "łamanie chleba" i Eucharystia to są dwie różne rzeczy. A więc odpowiedź mają już gotową. Teraz trzeba tylko jakoś to uzasadnić. No i wymyślili:

Adwentyści Dnia Siódmego najpierw napisali, że "J. Behm w swoim specjalistycznym artykule..." coś tam wyjaśnił. Jak to brzmi fachowo: "specjalistyczny artykuł". Czytelnik od razu wie, że to jest poważna sprawa. No, skoro "specjalistyczny", to musi być budzić zaufanie, bo pisze specjalista. Nagle się okazuje, że "łamanie chleba", to nic innego jak przygotowanie do wspólnego spożywanego posiłku. Zadajmy sobie pytanie: kto będzie opisywał przygotowanie do posiłku takim właśnie wyrażeniem, jak "łamanie chleba"? Czy trzeba to specjalnie o tym wspominać? A może jednak "łamanie chleba" ma inne znaczenie, które Adwentyści Dnia Siódmego przez swój specyficzny komentarz chcą ukryć przed czytelnikiem? A może jednak jest to nic innego, jak Eucharystia, spożywana przez pierwotny Kościół, a technicznie nazwana "łamaniem chleba"? Autorzy biblijni pisali pod natchnieniem Ducha Świętego, więc nic tam nie pojawiło się przypadkowo.

No i mamy to, co było z pewnością z góry założone. Nie Eucharystia, a tylko wstęp do posiłku. Zauważmy jeszcze jedną rzecz. Adwentyści swój komentarz łączą z Dz 20, 7 z Dz 2, 42. 46.

Pallottinum

Dz 2, 42

W jakim celu św. Mateusz zestawił "trwanie, naukę Apostołów, wspólnotę, modlitwę i łamanie chleba"? Czy można "trwać" przy przygotowaniu "zwykłego posiłku", jak chcą Adwentyści Dnia Siódmego? Pierwotny Kościół trwał na Eucharystii. Dlatego właśnie taki zestaw św. Mateusz zestawił. Była to wspólnota chrześcijan, która spotykała się na Wieczerzy Pańskiej. Tego nie da się ukryć i zamieść pod dywan, bo samemu w niedzielę nie uczestniczy się w "łamaniu chleba".

(...)
1. Pierwsi chrześcijanie trwali

Obraz najstarszego Kościoła, przekazany przez św. Łukasza, ukazuje wzorcową postać Kościoła wszystkich czasów. Cztery elementy stanowiące znaki pierwszej chrześcijańskiej wspólnoty są istotne również dla wspólnoty chrześcijańskiej dzisiaj – we wszystkich jej przejawach i miejscach. Po pierwsze, słowo Boże zostało przekazane przez apostołów. Po drugie, wspólnota (koinonia) była ważnym znakiem pierwszych wyznawców Chrystusa. Trzecim znakiem pierwotnego Kościoła było świętowanie Eucharystii (łamanie chleba) – na pamiątkę Nowego Przymierza, które Jezus ustanowił przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Czwarty aspekt to wezwanie do nieustającej modlitwy. Tajemnica Kościoła jako komunii – koinonii najpełniej oddaje istotę tej rzeczywistości, jaką w istocie jest Kościół: „Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dz 2,42)
Szczególnie inspirująco brzmi użyte przez autora słowo: proskarterountes, które tłumaczy się jako „trwający niezłomnie”. A zatem pierwsi chrześcijanie byli bardzo mocno przywiązani do nauczania apostołów, do wspólnoty, do łamania chleba, czyli Eucharystii, i do modlitw^[2]. Oprócz tego przywołanego przypadku proskarterountes, jeszcze dwukrotnie św. Łukasz używa określenia proskarterountes^[3] (imiesłów teraźniejszy niedokonany, strona czynna) w Dziejach Apostolskich: „Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, z Maryją, Matką Jezusa, i z braćmi Jego” (Dz 1,14) oraz „Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, spożywali posiłek w radości i prostocie serca” (Dz 2,46). Dalsza lektura Dziejów Apostolskich pokazuje, że właśnie niezłomne trwanie doprowadziło do prześladowań chrześcijan, do przelewu krwi męczeńskiej, albowiem oni nie mogli nie mówić tego, co widzieli i słyszeli (por. Dz 4,20). A zatem świadectwo chrześcijańskiej wierności samemu Jezusowi Chrystusowi, a także wierności nauce apostolskiej było dla pierwszych wierzących konsekwencją niezłomnego trwania w jedności, trwania jednomyślnego. Nauka apostołów stanowi konkretny sposób trwałej obecności chrześcijan w Kościele. Dzięki niej także kolejne pokolenia, nawet po śmierci apostołów są z nimi w jedności, tworząc jeden i apostolski Kościół.
„Trwali na modlitwie”, która znajduje swe centrum w „łamaniu chleba”. Eucharystia jest sercem całego życia kościelnego. Jest ona zasadniczym elementem konstytuującym Kościół. Kluczowe pojęcie dla eklezjologii: koinonia, oznacza przede wszystkim relację człowieka do Boga oraz relacje międzyludzkie. W omawianym fragmencie może znaczyć zarówno „Eucharystię” (łamanie chleba), jak i „wspólnotę” czy „Kościół”, komunię jako sakrament i komunię rozumianą jako wielkość społeczna i instytucjonalna^[4].
Charakterystyka życia wspólnoty chrześcijańskiej podkreśla jej priorytety, fundamenty życia eklezjalnego. Wspólnota była siłą, ostoją dla zwolenników tej drogi (por. Dz 9,2). Szczególnie okazywała się niezbędna w obliczu zagrożenia prześladowaniami. Jednak czy można mniemać, że tylko perspektywa uwięzienia, groźba śmierci przyczyniały się do tego, iż trwali razem? To raczej owoc mocy kerygmatu apostolskiego, wyartykułowanego pod wpływem Ducha Świętego: „Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami” (Dz 2,32). Słowo wypowiadane i przyjmowane z mocą wiary sprawiało, że „codziennie trwali jednomyślnie”. Wiara w Chrystusa zmartwychwstałego konstytuowała codzienność chrześcijan i określała styl ich życia. Dlatego mogli pod swoim adresem słyszeć zadziwiające opinie i pytania: „Skąd się bierze ich wielka miłość wzajemna? Dlaczego ten lud nowy – ten nowy rodzaj życia – pojawił się dopiero teraz na świecie, a nie wcześniej?”^[5].

---------------------------
^[2] Zob. Grecko-polski Nowy Testament, wydanie interlinearne z kodami gramatycznymi, tłum. R. Popowski, M. Wojciechowski, Warszawa 1994.
^[3] Święty Łukasz często w swych tekstach używa konstrukcji osobowej formy słowa „być” z imiesłowem: „byli trwającymi niezłomnie przy”, co jest rodzajem peryfrazy.
^[4] Por. J. Ratzinger, Pielgrzymująca wspólnota wiary, Kraków 2003, s. 57-61.
^[5] Por. M. Starowieyski (opr.), Pierwsi świadkowie. Pisma Ojców Apostolskich, Do Diogneta, tłum. A. Świderkówna, Kraków 1998, s. 339.

Źródło:

Kościół trwał niezłomnie... trwa i trwać będzie... Katarzyna Walkowiak

Dz 2, 46

W tym przypadku nie mamy stu procentowego dowodu na Eucharystię. W takim razie, w jakim celu św. Łukasz specjalnie wspomina przygotowanie do zwykłego posiłku "łamanie chleba"? Czy Adwentyści Dnia Siódmego też każdy posiłek w swoich domach poprzedzają "łamaniem chleba"?

W tych fragmentach jest mowa o "łamaniu chleba", czyli o Eucharystii:

Dz 20, 7	1 Kor 10, 16
"W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba, Paweł, który nazajutrz zamierzał odjechać, przemawiał do nich i przedłużył mowę aż do północy."	"Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czy nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa?"

"Przypatrzmy się jednak wersetowi Dz 20,7: "W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba, Paweł, który nazajutrz zamierzał odjechać, przemawiał do nich i przedłużył mowę aż do północy". Otóż choćby Bacchiocchi poświęcił temu wersetowi nie dwanaście (s. 111-122), ale sto dwadzieścia stron druku, nie jest w stanie zmienić tekstu tego świadectwa, który nie zaczyna się od słów: "Ponieważ postanowiliśmy pożegnać Pawła, zebraliśmy się w pierwszym dniu po szabacie", ale brzmi w sposób znacznie bardziej dla adwentystów niewygodny: "W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba", itd. I żadna sofistyka tego nie zmieni, że tekst sugeruje raczej to, iż Pawła pożegnano przy okazji "łamania chleba", które odbywało się "w pierwszy dzień po szabacie"."

Zobacz:

Adwentyści Dnia Siódmego "Od soboty do niedzieli"

Adwentyści Dnia Siódmego zrobią wszystko, aby podważyć prawdziwe znaczenie technicznego wyrażenia, jakim jest "łamanie chleba". Będą szukać tysiące innych fragmentów w Nowym Testamencie, aby przykryć Eucharystię w Dz 20, 7, która miała początek w Wieczerzy Pańskiej. Wyrażenie "łamanie chleba" pojawiło się w literaturze poapostolskiej właśnie dlatego, że Kościół gromadził się na Wieczerzy Pańskiej, czyli na łamaniu chleba, czyli na Eucharystii, wykonując polecenie Jezusa "to czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22, 19). Jedno z najstarszych zbiorów zasad wiary chrześcijańskiej, którym jest Didache, potwierdza gromadzenie się pierwotnego Kościoła, w niedzielę, na łamaniu chleba:

Mamy też do dyspozycji jedno z najstarszych opisów Eucharystii w "Dialogu z Żydem Tryfonem", Justyna Męczennika:

Apologia I, 67:3-5

Apologia I, 61:1-2

Jak czytamy powyżej, wiara pierwotnego Kościoła w rzeczywistą, sakramentalną obecność Jezusa w Eucharystii, była oczywistością. I nie pojawiła się ni stąd, ni zowąd, ale wprost pochodzi z Pisma Świętego. Tak właśnie opisywał to św. Paweł:

1 Kor 11, 23-24

1 Kor 11, 27-29

Niech Adwentyści Dnia Siódmego zważają na swoje słowa i czego nauczają:

Tutaj chyba mamy błąd. Nie Dz 2, 46, lecz Dz 2, 42. Pamiętajmy, że informacje w Dziejach Apostolskich są podane jako coś oczywistego. Nie było wówczas Adwentystów Dnia Siódmego, którzy podważali by Eucharystię i nie była potrzeba osobnego prostowania innej Ewangelii, choć św. Paweł przestrzegał przed głoszeniem takowej (zob. Ga 1, 6-9).

Tekst Dz 2, 46 nie wyklucza, iż w domach nie sprawowano Eucharystii. Nie było przecież kościołów, jakie mamy dzisiaj. To gdzie się mieli spotykać, jak nie w domach?

Mogło też oznaczać jako spotkanie na Eucharystii. Dlaczego Adwentyści Dnia Siódmego tak z tym walczą? Poza tym, dlaczego "łamanie chleba" w Dz 20, 7 łączą z frazą "zgromadziliśmy się, aby jeść razem"? W tym fragmencie z Dziejów Apostolskich jest napisane, że zgromadzili się w pierwszy dzień tygodnia na łamaniu chleba. Dlaczego Adwentyści Dnia Siódmego przemilczeli ten ważny aspekt? Niedziela była powodem do spotkania na łamaniu chleba. Dlaczego? Bo Jezus Chrystus zmartwychwstał w niedzielę i w niedzielę było zesłanie Ducha Świętego.

To nie C.W.Dugmore będzie decydował, co jest słuszne, a co nie. To nie Adwentyści Dnia Siódmego będą decydować, jak rozumieć Pismo Święte. To nie oni będą decydować, czy w Dz 20, 7 zgromadzili się, aby jeść czy na "łamaniu chleba" rozumianego jako Eucharystię pierwszych chrześcijan. Prywatne zdania Adwentystów Dnia Siódmego nie mają żadnego znaczenia i niczego nowego nie wnoszą.

Św. Paweł był głodny i dlatego przyszedł coś zjeść? Planował przemawiać długo, dlatego najpierw musiał się najeść? Jak można coś tak absurdalnego wymyślić. Przypomnijmy jeszcze raz cytowany już fragment o. Jacka Salija OP:

Adwentyści Dnia Siódmego nie gromadzą się w pierwszym dniu tygodnia, czyli w niedzielę, na "łamaniu chleba", na Eucharystii. Nie mają ołtarza, nie składają "ofiary czystej" (Ml 1, 11), nie mają też kapłanów, by sprawowali Eucharystię. Nie mają też sukcesji apostolskiej. Św. Piotr pisał w swoim Liście:

2 P 1, 20-21

Zarówno Dz 20, 42, jak i Dz 20, 7 dają podstawę faktowi, iż pierwotny Kościół trwał na "łamaniu chleba", czyli na Eucharystii. I żadna adwentystyczna sofistyka tego nie zmieni.

Dz 2, 42. 46

Dz 20, 7

To nie był wspólny posiłek w celu uczczenia św. Pawła. To była niedziela, pierwszy dzień tygodnia, kiedy to pierwotny Kościół zgromadził się na "łamaniu chleba" (Dz 20, 7), na Eucharystii. To właśnie było celem św. Łukasza, aby podkreślić ten szczególny dzień, czyli niedzielę. A to, co się wówczas wydarzyło, było pochodną tego zgromadzenia.

"Otóż choćby Bacchiocchi poświęcił temu wersetowi nie dwanaście (s. 111-122), ale sto dwadzieścia stron druku, nie jest w stanie zmienić tekstu tego świadectwa, który nie zaczyna się od słów: "Ponieważ postanowiliśmy pożegnać Pawła, zebraliśmy się w pierwszym dniu po szabacie", ale brzmi w sposób znacznie bardziej dla adwentystów niewygodny: "W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba", itd. I żadna sofistyka tego nie zmieni, że tekst sugeruje raczej to, iż Pawła pożegnano przy okazji "łamania chleba", które odbywało się "w pierwszy dzień po szabacie"."

Zobacz:

Adwentyści Dnia Siódmego "Od soboty do niedzieli"