Adwentyści Dnia Siódmego
Jan Grodzicki/Zachariasz Łyko
"KOŚCIÓŁ DOGMATÓW i TRADYCJI"
„KULT ŚWIĘTYCH” (cz.1)
Autor: Piotr Andryszczak, dodano: 2023-04-28
Kościół nie jest KOŚCIOŁEM DOGMATÓW I TRADYCJI. Kościół jest Owczarnią Chrystusa, a On jest jego Dobrym Pasterzem (J 10, 11n). Jezus umiłował swój Kościół, bo "wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić" (Ef 5, 25). Troszczy się o jego duchowe piękno, czyli o świętość, aby był bez skazy, zmarszczki i nieskalany (por. Ef 5, 27), by jako oblubienica ozdobiona w klejnoty dla swego Męża, Oblubienica Baranka (Ap 21, 2.9) wszedł na radosne gody w wieczne Jego królestwo (Ap 19, 8-9). Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 12).
Adwentyści Dnia Siódmego w swoim starym stylu atakują katolicki kult świętych, kult relikwii i kult obrazów, zarzucając rzekome bałwochwalstwo. Przyjrzyjmy się bliżej w jaki sposób to robią.
Oczywiście, że można sobie takiego katolika wyobrazić. Adwentyści nie wiedzą albo nie chcą wiedzieć, że:
Skąd Adwentyści Dnia Siódmego wiedzą, jak wyglądałby Kościół katolicki bez kultu Świętych Pańskich, relikwii i obrazów? Na jakiej podstawie Adwentyści Dnia Siódmego wyciągają wniosek, iż wtedy wyznanie katolickie byłoby czystsze i prawdziwsze? Czy w Piśmie Świętym jest zakaz oddawania czci Świętym Pańskim? Kult Świętych nie jest nałożony jednostce jako obowiązek, ale jako katolicy mamy biblijne podstawy do oddawania czci Świętym Pańskim. Należy tu nadmienić, iż co innego jest świętych obcowanie, a co innego kult świętych. Co innego kult świętych Kościoła, jako całości, a co innego kult świętych dla jednostki, jakim jest poszczególny wierny.
Teksty 1Tm 2:1, Kol 4:3, Ef 6:18n., 2Kor 1:11 ponaglają nas do modlitwy za drugich. Każda taka modlitwa jest modlitwą wstawienniczą. Czemu więc nie kierować próśb o wstawiennictwo do osób będących z Chrystusem? Przecież święci są upoważnieni do odbierania czci i udzielania nam wsparcia: „Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa i skoro wspólnie z nim współcierpimy to po to, by wspólnie mieć udział w chwale” Rz 8:17. Święci według Ap 20:6 są „kapłanami Boga i Chrystusa”. Kapłan w Biblii to osoba wstawiająca się za ludem. Dotyczy to kapłanów ST, jak i Arcykapłana Jezusa. W związku z tym widać, że sam Bóg ustanowił ludzi świętych tymi, którzy po naszych prośbach mogą za nami wstawiać się u Niego. Identycznie, jak osoby będące w niebie, „królewskim kapłaństwem” jest cała reszta żyjącego ludu Bożego (1P 2:9). Jeśli ci na ziemi mogą modlić się za innych ludzi (Kol 2:3), będąc kapłanami, czemu zabraniać modlitwy wstawienniczej kapłanom będącym w niebie? To, że zwracamy się do świętych, jako do żyjących osób, które mają się za nami wstawiać, ukazują słowa „Spowiedzi Powszechnej”: „Przeto błagam Najświętszą Maryję zawsze Dziewicę, wszystkich Aniołów i Świętych i was bracia i siostry, o modlitwę za mnie do Pana Boga naszego”. Nie jest więc to kult jakichś bóstw, lecz prośba do świętych osób o modlitwę za nas.
Chwalebną egzystencję „już teraz” (Ap 14:13) zmarłych świętych ukazuje Ap 20:4. Potwierdza to Klemens Rzymski (zm. 101), który mówiąc o Piotrze stwierdza: „złożywszy w ten sposób swe świadectwo, odszedł do chwały, na którą sobie dobrze zasłużył”, a o Pawle pisze: „złożywszy wobec przedstawicieli władz swe świadectwo, odszedł ze świata i został przyjęty w miejscu świętym” (Do Kościoła w Koryncie 5:4-7). Por. Ap 18:20, 1Tes 3:13.
W tekście 1Kor 12:27 wszyscy wierni nazywani są „Ciałem Jezusa Chrystusa”, ale jednak Ci, którzy przebywają z Nim stale mogą ciągle spełniać rolę sług Pańskich. Ich wola jest w związku z tym wolą Chrystusa. Prośby kierowane do nich, są prośbami do Jezusa. Jeśli oni są „Ciałem Jezusa”, a On jest jedynym „Pośrednikiem” (1Tm 2:5), to widać, że wszyscy oni i my żyjący mamy udział w tym pośrednictwie. Możemy też modlić się do Boga za drugich. Tekst Ap 6:9n. ukazuje dusze świętych w niebie, którzy kierują prośby do Boga (por. Ap 8:3n.). Widać więc, że mogą oni u Ojca wiele wyprosić. Funkcję pośredników między Jezusem a poganami pełnił według tekstu J 12:21n. Filip i Andrzej.
Chociaż w okresie ST nie praktykowano w modlitwach zwracania się do świętych tych czasów (ich dusze przebywały w szeolu sprawiedliwych [por. Łk 16:22], a nie w niebie), to jednak przypominano Bogu ich zasługi i osoby, chcąc w ten sposób znaleźć w nich pośredników: „Wspomnij na Abrahama, Izaaka i Izraela, Twoje sługi, którym przysiągłeś na samego siebie” (Wj 32:13; por. Ne 1:8, Dn 3:35). Również Pan sam zapowiedział, że ze względu na Abrahama, będzie błogosławił innym (Rdz 12:3). Znane jest też błogosławienie domowi Egipcjanina „przez wzgląd na Józefa” (Rdz 39:5).
To, że w I w. po Chr. praktykowane było wzywanie świętych ST potwierdza Mk 15:35nn.; por. 9:4. Żydzi zrozumieli, że Jezus wzywa Eliasza i nie dziwiło ich to. Wątpili jednak w to, że on przyjdzie pomóc Chrystusowi. O interesującym nas fragmencie, w jednym z komentarzy, napisano: „Eliasz uchodził za osobę, do której Żydzi zwracali się w sytuacjach bez wyjścia. A stojący pod krzyżem mogli uważać, że Jezus modlił się w tej intencji do Eliasza” (komentarz KUL do Mk s. 349). Księga Syracha zawiera też pewien zwrot pochwalny o Eliaszu, ale i zarazem kierowany jakby wprost do niego: „Jakże wsławiony jesteś, Eliaszu, przez swoje cuda i któż się może pochwalić, że tobie jest równy?” (Syr 48:4 BT; por. kom. KUL: „Jakże sławny jesteś Eliaszu przez twoje cuda...”). W tekście Łk 23:42 łotr (zapewne Izraelita) przed swą śmiercią zwrócił się do umierającego Jezusa, widząc w Nim jakby pośrednika przed Bogiem. Tekst Jk 5:11 o świętych ST podaje: „Oto wychwalamy tych co wytrwali” („Oto jako błogosławionych czcimy tych, którzy wytrwali” BP; „Błogosławimy tych, którzy wytrwali” ks. Rom., kom. KUL). Tych, którzy uważają, że w Jk 5:11 źle przetłumaczono tekst grecki („błogosławimy tych”) i powinno być „za błogosławionych [szczęśliwych] uważamy tych” (NP) odsyłam do „Wielkiego Słownika Grecko-Polskiego Nowego Testamentu” (ks. R. Popowski s. 374), który poza takim znaczeniem podaje: „błogosławić, wychwalać kogoś”. Prócz tego Jk 1:12 podaje: „Błogosławiony mąż, który wytrwa w pokusie, gdy bowiem zostanie poddany próbie, otrzyma wieniec życia, obiecany przez Pana tym, którzy Go miłują”.
W NT Paweł, uwzględniając pośrednictwo Chrystusa, wstawia się u Niego za zmarłego zapewne już Onezyfora (2Tm 1:16nn.). W Kanie Galilejskiej osobą, która wstawia się za innych, jest Maryja (J 2:3nn.), a w domu Piotra inni wstawiają się u Jezusa za jego teściową (Łk 4:38).
Ps 138:17 według greckiej Septuaginty, a za nią łacińska Wulgata i przekład ks. J. Wujka ukazują cześć dla świętych: „A u mnie w wielkiej czci są przyjaciele Twoi, Boże, bardzo się wzmocniło ich panowanie”. (str.330-332)
|
|
|
Nie jest prawdą, że po IV w. po Chrystusie chrześcijaństwo utraciło wiele z czystej nauki czasów apostolskich. Chrystus obiecał swą obecność w Kościele przez wszystkie dni, obiecał Ducha Świętego, który będzie prowadził Kościół aż do paruzji Chrystusa. Nie jest również prawdą, że chrześcijaństwo wkroczyło na bezdroża Tradycji i uległo silnemu wpływowi pogańskiego otoczenia.
Gdzie byli wówczas Adwentyści Dnia Siódmego, którzy pilnowaliby czystą naukę apostolską i nie pozwoliliby wkroczyć na bezdroża Tradycji i bronić chrześcijaństwa przed wpływami pogańskiego otoczenia? Dla tych, którzy nie wiedzą, kiedy pojawili się Adwentyści Dnia Siódmego ze swoją nauką:
Nie jest również prawdą, że wkradający się rzekomo fanatyzm do Kościoła, wytworzył ideę męczeństwa i dlatego przekształcił się w katolicki kult świętych. O pierwszym męczenniku wspomina już Pismo Święte:
Dz 7, 54-60
W ten sposób rodził się kult męczenników, a potem kult świętych. Św. Łukasz właśnie wspomina męczeństwo św. Szczepana. Uważa ten fakt za bardzo ważny, skoro o tym wspomina. Pisma Ojców Apostolskich wspominają męczeństwo św. Polikarpa:
Tak na marginesie, Święty Polikarp wierzy w życie pozagrobowe, że zaraz po swojej śmierci, jego dusza spotka się z Bogiem.
Adwentyści Dnia Siódmego nie podali ważnych informacji. Otóż kiedy dekretem Konstantyna Wielkiego zakończyło się prześladowanie Kościoła katolickiego, można było zacząć publicznie, bez skrępowania, czcić Świętych Pańskich:
Kościół jest Owczarnią Chrystusa, a On jest jego Dobrym Pasterzem (J 10, 11n). Jezus umiłował swój Kościół, bo "wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić" (Ef 5, 25). Troszczy się o jego duchowe piękno, czyli o świętość, aby był bez skazy, zmarszczki i nieskalany (por. Ef 5, 27), by jako oblubienica ozdobiona w klejnoty dla swego Męża, Oblubienica Baranka (Ap 21, 2.9) wszedł na radosne gody w wieczne Jego królestwo (Ap 19, 8-9). Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 12).
To nie Adwentyści Dnia Siódmego będą decydować, czy kult Świętych Pańskich ma istnieć w Kościele, czy nie, czy jest zbędny czy jest całkowicie bezużyteczny. Nasz Pan, Jezus Chrystus, upoważnił swój Kościół, którego jest Głową (Ef 5, 23), do decydowania w jaki sposób papieże (Mt 16, 18) i biskupi, mają prowadzić wiernych (Mt 18, 18) do zbawienia. Adwentystom Dnia Siódmego nic do tego.
To nie Adwentyści Dnia Siódmego będą decydowali, czy modlitwy zanoszone do istot ludzkich, czy płonące ku ich czci na ołtarzach świece, czy odprawiane msze i składane ofiary są w oczach Bożych pozbawione wartości czy też nie. To nie Adwentyści Dnia Siódmego będą decydowali, czy syn Boży potrzebuje asysty kanonizowanych w Rzymie świętych czy też nie.
Obecność na ołtarzu świec symbolizuje obecność Boga, a także nawiązuje do Chrystusa, który jest światłością świata.
Kościół nie stwarza sobie świętych do usług. Nie wiem, czy Adwentyści Dnia Siódmego wiedzą, że święci już żyli w Starym i w Nowym Testamencie?
| Łk 1, 70 |
Dz 3, 21 |
Dz 9, 32 |
2 Kor 13, 12 |
|
"jak zapowiedział to z dawien dawna przez usta swych świętych proroków,"
|
"którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków."
|
"Kiedy Piotr odwiedzał wszystkich, przyszedł też do świętych, którzy mieszkali w Liddzie."
|
"Pozdrówcie się nawzajem świętym pocałunkiem! Pozdrawiają was wszyscy święci."
|
| Ef 1, 4 |
Flp 4, 22 |
Kol 3, 12 |
Ap 18, 20 |
|
"W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości"
|
"Pozdrawiają was wszyscy święci, zwłaszcza ci z domu cezara."
|
"Jako więc wybrańcy Boży - święci i umiłowani - obleczcie się w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość,"
|
"Jako więc wybrańcy Boży - święci i umiłowani - obleczcie się w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość,"
|
Czy wśród Adwentystów Dnia Siódmego możemy znaleźć świętych?
Ależ Adwentyści Dnia Siódmego wymyślili argument, aby podważyć "koncepcję „świętych” ludzkiego pochodzenia". Czy Adwentyści Dnia Siódmego czytali ten fragment z Listu św. Piotra?
1 P 1, 14-16
Słowa szatana skierowane do niewiasty w Edenie, nie mają nic wspólnego z kanonizacją:
Rz 3, 4-5
Adwentyści Dnia Siódmego manipulują wersetami Pisma Świętego po to, aby nadać własną, wymyśloną tezę, potrzebną im w walce z kultem świętych.
Nauka o duszy nieśmiertelnej oraz o życiu pozagrobowym ma podstawę w Piśmie Świętym, w szczególności w Nowym Testamencie. Adwentyści Dnia Siódmego zaklinają biblijną rzeczywistość i zrobią wszystko, aby poprzez manipulację tekstami biblijnymi ukryć prawdę o życiu pozagrobowym przed czytelnikiem. Będą powoływać się na Stary Testament, tak jak możemy zobaczyć poniżej:
Księga Psalmów, to nie jeszcze pełnia objawienia, które jest w Jezusie Chrystusie:
2 Tm 1, 10
W Nowym Testamencie szukamy odpowiedzi, co dzieje się z człowiekiem po śmierci.
Jest rzeczą oczywistą, że Dawid nie poszedł do nieba, ponieważ nie nastąpiła wówczas paruzja Chrystusa, a z Nim powszechne zmartwychwstanie ciał. Kiedy to nastąpi, dopiero wtedy nastąpi zabranie wszystkich sprawiedliwych przed oblicza Pana i pozostaną z Nim na zawsze. Wykorzystywanie tego rodzaju argumentów przez Adwentystów Dnia Siódmego trąci manipulacją. Podobnie mamy poniżej:
Owszem, w grobach spoczywają „Święci Pańscy”, ale dotyczy wyłącznie ich ciał. Natomiast dusze Świętych Pańskich są już w niebie. O tym, że ich dusze są już w niebie świadczą cuda, które dokonują się za ich wstawiennictwem. W świetle tych faktów Adwentyści Dnia Siódmego są bezradni. Pozostaje im tylko żonglerka wersetami biblijnymi, aby u czytelnika wywołać wrażenie, że po śmierci następuje zupełna cisza.
Jako, że nauka Adwentystów Dnia Siódmego jest zbieżna z nauką Świadków Jehowy w temacie duszy nieśmiertelnej, to polecam ten artykuł:
Wracając do tematu wynoszenia na ołtarze Świętych Pańskich:
Skąd wypływają te prerogatywy beatyfikacji i kanonizacji? Z polecenia samego Jezusa, jeśli chodzi o następców św. Piotra i starszych Kościoła:
Mt 16, 19
Mt 18, 18
wyd.2022
wyd.1987
str.17
str.26
wyd.1990
str.108
wyd.1960
str.103
wyd.1990
str.155
str.156
wyd.1991
str.159
str.160
str.298
str.164
str.165
str.166
