Zakończenie
"Czy Świadkowie Jehowy są kompetentni w orzekaniu o transfuzji krwi?"
 |
 |
Choć nasza rozprawa nie ma pretensji do tego, by być podręcznikiem naukowym, to jednak mamy nadzieję, że zostanie przychylnie przyjęta przez środowisko medyczne jako przyczynek do lepszego zrozumienia problemu, jaki stwarzają dla świata medycyny Świadkowie Jehowy jako pacjenci odmawiający transfuzji krwi.
Mimo, że Towarzystwo Strażnica z wielką stanowczością wypowiada się przeciwko praktyce przetaczania obcej krwi jako formie pogwałcenia Prawa Bożego, to w treści tej książki wykazaliśmy, jak mało wiarygodny jest autorytet tego Towarzystwa, gdy wypowiada się ono o kwestiach medycznych.
O niskiej wiarygodności urzędu nauczycielskiego Świadków Jehowy świadczy m.in. wydany przez Towarzystwo Strażnica zakaz szczepień ochronnych, który potem odwołano, jego zmienne nauki na temat transplantacji, a także diametralnie zmienna ocena transfuzji krwi, jak również wahania przywódców Świadków w kwestii dopuszczalnych w leczeniu Świadków frakcji krwi. Nie budzi też zaufania przyrównywanie w literaturze Świadków przyjmowania transfuzji krwi do kanibalizmu, oraz zrównywanie w niej przetaczania krwi do doustnego spożywania krwi.
Świadkowie Jehowy, podobnie jak wszyscy inni pacjenci zasługują na dobrą opiekę lekarską. Trzeba jednak mieć świadomość, że ich niewzruszona odmowa przyjmowania transfuzji krwi w gruncie rzeczy nie wynika z Pisma Świętego jako takiego, ani z solidnej jego egzegezy, czy też z pogłębionej wiedzy medycznej. Natomiast źródłem zakazu transfuzji są przywódcy Świadków Jehowy, obecnie tzw. Ciało Kierownicze, którym szeregowi wierni muszą okazywać absolutne posłuszeństwo jako rzekomemu jedynemu kanałowi informacyjnemu Boga, przez który przekazuje On swoją prawdę całej ludzkości. Wielu byłych i obecnych Świadków Jehowy potwierdza, że od członków organizacji Strażnicy oczekuje się, iż z bezgranicznym zaufaniem będą przyjmować pouczenia zawarte w czasopiśmie Strażnica oraz w innych publikacjach Towarzystwa Strażnica.
Proszę rozważyć powyższe fakty, bowiem pozwalają one ocenić, czy możemy mówić o kompetencji przywódców Świadków Jehowy w sprawach medycznych, czy może mamy tu do czynienia z narzucaniem swojego autorytetu przez silnych przywódców religijnych, którzy co prawda nie mają fachowej i rzetelnej wiedzy medycznej, lecz sprawują niepodzielny rząd dusz nad podległymi im współwyznawcami.
Niebagatelny w takich rozważaniach jest fakt, że ciągle mamy do czynienia ze zgonami Świadków z powodu odmowy transfuzji krwi, co nie jest dokładnie odnotowywane w żadnych statystykach. Chodzi zatem o życie ludzkie, a często o życie małych dzieci, które mają prawo do życia pomimo radykalnych poglądów religijnych ich rodziców.
Oby niniejsza skromna praca pomogła uratować choć jedno, jakże cenne życie ludzkie.
|
|
