Spowiedź Święta

Autor: Piotr Andryszczak, dodano: 2016-03-11

W jednej z publikacji Świadków Jehowy czytamy:

Prawdą jest, że ""starsi", czyli nadzorcy" Świadków Jehowy nie mają prawa nikogo rozgrzeszać, ponieważ nie posiadają sukcesji Apostolskiej. Nikt na nich nie wkładał rąk, stąd władzy odpuszczania grzechów nie dziedziczą po Apostołach i ich następcach.

"2. Wkładanie rąk

U Świadków Jehowy wszystkie urzędy zajmują ludzie mianowani z góry. Nazywa się to władzą „teokratyczną”czyli mianowaniem przez Jehowę. Jednak Bóg nie ma z tym nic wspólnego.

Jak wyglądało przekazywanie władzy u pierwszych chrześcijan? Już apostołowie przekazywali władzę swoim następcom. Odbywało się to jednocześnie z udzielaniem Ducha Świętego. Czytamy: „Apostołowie przez wkładanie rąk udzielali Ducha Świętego”. (Dz 8,18 BT). Nakładanie rąk było jedną z podstawowych nauk pierwszych chrześcijan i Paweł apostoł w liście do Hebrajczyków wymienia je wśród nich: „(...) nauka o chrztach i nakładaniu rąk” (Hbr 6,2 BT).

W liście pawłowym do Tymoteusza znajdujemy przypomnienie i odwołanie się do ceremonii „włożenia rąk”: „Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu, który został ci dany za sprawą proroctwa i przez nałożenie rąk kolegium prezbiterów.”(1 Tym 4,14 BT). Tymoteusz z kolei mógł „nakładać ręce” innym, jednak św. Paweł przestrzega go: „Na nikogo rąk pospiesznie nie wkładaj” (1 Tm 5,22 BT; por. 2 Tm 1,6 BT).

Kandydaci na pomocników i następców apostołów wybierani byli z dużą rozwagą: „Przedstawili ich Apostołom, którzy modląc się włożyli na nich ręce”. (Dz 6,6 BT).

Jak widać z powyższych tekstów, czynność „wkładania rąk” poprzedzać musiało głębokie zastanowienie i rozwaga. Podlegali temu obrzędowi jedynie wybrani. Czynności tej dokonywało „kolegium prezbiterów”, a towarzyszyło temu „udzielanie Ducha Świętego”.

W Kościele katolickim podobny sposób sukcesji przez nakładanie rąk odbywa się nieprzerwanie do dziś w czasie święceń kapłańskich. U Świadków Jehowy nie ma i nie było nigdy nakładania rąk. Nie ma też kapłanów." (str.70-71)

Zadajmy pytanie, jakie to "kwalifikacje duchowe" posiadają "starsi", by upominać osobę winną grzechu ciężkiego?

Nie jest prawdą, że żaden człowiek nie został upoważniony przez Boga do odpuszczania grzechów. Jezus, który jest Bogiem i człowiekiem, władzę odpuszczania grzechów przekazał Apostołom:

Pallottinum

J 20, 21-23 Biblia Tysiąclecia

Mt 9, 6-8 Biblia Tysiąclecia

Łk 24, 45-48 Biblia Tysiąclecia

2 Kor 5, 18-20
Biblia Tysiąclecia

Jezus Chrystus posłał Apostołów, by odpuszczali grzechy grzesznikom. Aby mogli to zrobić, musieli najpierw je usłyszeć. Tłumy właśnie wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom. Nie da się tego po prostu ukryć. Czytając Ewangelię należy pamiętać, iż była ona pisana w tym czasie, kiedy już istniał i działał Kościół. Posługa jednania i udzielania napomnień spełnia się również w Sakramencie pokuty.

Świadkom Jehowy widocznie ciężko przechodziło przez gardło słowo "spowiedź", dlatego w drugim wydaniu "Prowadzenia rozmów..." zamienili na:

Tak! Odpowiedź jest twierdząca. Spowiedź, czyli "wyznanie grzechów kapłanowi" i otrzymanie rozgrzeszenia jest zgodne z Biblią. Mówi nam o tym Pan Jezus, który takiej władzy udzielił Apostołom i ich następcom:

J 20, 21-23

Świadkowie Jehowy o pokucie:

Świadkowie Jehowy dokonują tutaj pewnego rodzaju manipulacji i to tekstem Biblii Tysiąclecia w ten sposób, że wkładają w nawiasie kwadratowym własne słowa, które zmieniają sens wersetu. Pan Jezus mówi nam, byśmy nie zachowywali się na modlitwie jak poganie, ponieważ oni stosowali wielomówstwo. Nic nie wspomina o powtarzaniu tych samych słów. Świadkowie Jehowy walcząc z modlitwą Pańską (sami jej nie odmawiają) dodali do swojej Biblii słowa, których nie ma w tekście oryginalnym: "nie powtarzajcie wciąż tego samego".

Zobacz więcej:

Nie powtarzajcie wciąż tego samego? Piotr Andryszczak

W Biblii nie ma zakazu powtarzania modlitw. Można powtarzać wielokrotnie modlitwę "Ojcze nasz". Nie ma też zakazu modlitwy "Zdrowaś Mario". Świadkowie Jehowy nie wiedzą albo nie chcą wiedzieć, że Pan Jezus w modlitwie w Ogrójcu powtarzał te same słowa (Mt 26, 42-44). Nie mają więc racji Świadkowie Jehowy w temacie pokuty zadawanej przez kapłana podczas spowiedzi.

Jeżeli Pan Jezus powiedział, że Apostołowie będą odpuszczać lub zatrzymywać grzechy, to taka rzecz będzie musiała mieć miejsce. Argument Świadków Jehowy nie ma więc racji bytu, nawet wtedy, kiedy nie ma wzmianki o tym, że Apostołowie na osobności spowiadali i udzielali rozgrzeszenia. Jest za to mowa, iż Jezus będąc Bogiem ("przejrzał ich myśli" w.4) odpuszczał grzechy (w.6) i takiej mocy udzielił ludziom (w.8):

Mt 9, 4-8

Świadkowie Jehowy o wyznawaniu grzechów:

Tutaj mamy kolejną manipulację i ingerencję w tekst biblijny. Świadkowie Jehowy wstawiają w nawiasie kwadratowym słowa, których nie ma w Biblii "pod względem duchowym" i w ten sposób chcą wmówić czytelnikom, że jest tam mowa o chorobie pod względem duchowym. Wstawiają również w dwóch miejscach słowo "Jehowa", którego nie ma w tekście oryginalnym. Wychodzi na to, że nacieranie olejem jest czynione w "imię Jehowy". W Nowym Testamencie wszelkie działania są podejmowane "w imię Jezusa":

Kol 3, 17
Biblia Tysiąclecia

Dla Świadków Jehowy "nacieranie chorego oliwą", to "umiejętne posługiwanie się Biblią". W tym konkretnym przypadku nie ma mowy o umiejętnym posługiwaniu się Biblią, tylko jest mowa o modlitwie, namaszczeniu chorych i odpuszczeniu grzechów.

Zobacz:

Namaszczenie chorych

Jk 5, 13-17

Zobacz więcej:

Komentarz do Jk 5, 16

Pismo Święte nie mówi, że starsi zboru cokolwiek muszą:

1 P 5, 2
Biblia Tysiąclecia

Zobacz więcej:

Sakrament pojednania i pokuty

"Biblia ukazuje wyznawanie grzechów. Jezus „Apostoł i Arcykapłan” (Hbr 3:1) wiele razy odpuszczał ludziom grzechy: „Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów” Mt 9:6. Jako Arcykapłan przekazał tę władzę Apostołom, których zapowiedzią w ST byli kapłani (Hbr 9:1, 6n., Mt 23:34). Biblia mówi o Apostołach, że „będzie należało do nich kapłaństwo na mocy nieodwołalnego prawa” Wj 29:9. Oni też otrzymali władzę odpuszczania grzechów: „Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo...” (Łk 22:29), „Którym odpuścicie grzechy są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” J 20:23. Innym razem Chrystus nazwał ich „mędrcami i uczonymi” (Mt 23:34) i powiedział: „Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” Mt 18:18. Nie wszystkich Chrystus upoważnił do tego szczególnego dzieła. Jakub mówi: „Niech zbyt wielu z was nie uchodzi za nauczycieli...” Jk 3:1; por. Mt 23:34. Dlatego też początkowo Jezus wybrał Dwunastu do tej czynności. Mieli oni być „oddani posługiwaniu” (2Kor 4:1), „umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze” Dz 14:22. Św. Paweł mówi, że sam Bóg przez Apostołów „udziela napomnień” (2Kor 5:20) i zlecił im „posługę jednania” 2Kor 5:18. Wiąże się ona z odpuszczaniem grzechów (por. J 20:23). Choć może się wydawać, że Jakub zachęca nas wszystkich abyśmy wyznawali sobie grzechy nawzajem (Jk 5:16), to jednak ten fragment (Jk 5:13-16) mówi tylko o chorych i prezbiterach, to znaczy starszych (Jk 5:14). Widać więc, że to im wyznawano grzechy. Jan pisząc: „Jeżeli wyznajemy nasze grzechy Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam...” (1J 1:9), ma na myśli nie tylko wyznawanie ich bezpośrednio Bogu (On zna nasze serca bez tego wyznania), ale też i prezbiterom takim jak on (por. pkt 4). W tym czasie bowiem „Przychodziło też wielu wierzących wyznając i ujawniając swoje uczynki” (Dz 19:18) przed Apostołami. ST zachował przykłady wyznawania grzechów (Kpł 5:5n., 16:21, Joz 7:19nn., 1Sm 7:6, Ne 1:6n., 9:2n.), a i przed Janem Chrzcicielem wyznawano je (Mt 3:6). Nikt nie gorszył się tym, że przewinienia swe przedstawiał też osobom słabym i grzeszącym. Niektórzy bibliści sądzą, że słowa: „Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty” (J 13:10) i „wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi” (J 13:14), są aluzją do chrztu i wyznawania grzechów. Por. wyznanie grzechów syna marnotrawnego swemu ojcu (Łk 15:21). Patrz też „Pytania nieobojętne” J. Salij OP, rozdz. Wyznać Bogu swoje grzechy." (str.430)

Zobacz więcej:

SPOWIEDŹ ŚWIĘTA Włodzimierz Bednarski

W nowym Statucie Świadków Jehowy czytamy:

STATUT (2014)

W STATUCIE m.in.: W artykule 47 napisano, że ta „Wspólnota ma charakter zakonny”, a w artykule 48, iż „Członkostwo we Wspólnocie jest urzędem duchowym”. W artykule 51 podano, że osoby sprawujące „urzędy duchowe” są odpowiednikami „osób duchownych i osób zakonnych” w innych kościołach. Kwestie te opisują artykuły 44-72 „Statutu Świadków Jehowy w Polsce”. „Charakter zakonny” i „urząd duchowy” to nowe określenia dla wspomnianej grupy Świadków Jehowy zaliczanej do „Wspólnoty Specjalnych Sług Pełnoczasowych”.

Zobacz:

Wyznawanie grzechów w Towarzystwie Strażnica i w pierwszych wiekach chrześcijaństwa Włodzimierz Bednarski

Wykluczenie z organizacji Świadków Jehowy - od kiedy, kogo, za co? Włodzimierz Bednarski