"Wewnętrzne komnaty"
Świadkowie Jehowy żyją wciąż nadchodzącym Armagedonem. W jednej z ich publikacji:
15 listopada 2014
|
czytamy:
str.27
|
Gdzie Świadkowie Jehowy znajdą schronienie?
str.26
|
str.27
|
Kontekst nic nie mówi o Armagedonie, lecz zapowiada powrót Chrystusa na Sąd Ostateczny:
zob. Edycja św. Pawła zob.
|
Iz 26,20-21; 27,1
|
str.1608
|
Kiedy Świadkowie Jehowy zgromadzą się w swoich "komnatach" (piwnice czy schrony?), to w tym czasie na powierzchni będzie się działo, oj, będzie się działo:
Strażnica 1 lutego 1990 str.24
|
Jak to jest możliwe, że jedni będą siedzieć w "komnatach":
15 listopada 2014 str.26
|
15 października 2015 str.9
|
a inni będą wychodzić z tej nawałnicy bez żadnego uszczerbku?
1 lutego 2012 str.7
|
Kto będzie w tym czasie dostarczał strażnicowe wskazówki:
str.27
|
Gdzie w tym czasie będą czynne drukarki drukujące wskazówki dla poszczególnych zborów? W jaki sposób Świadkowie Jehowy zorganizują logistycznie dostarczanie "wskazówek":
str.26
|
nie licząc zapasu żywności? No chyba, że odpowiedni zapas zgromadzą wcześniej. Jeśli, jak czytamy w publikacjach Świadków Jehowy Armagedon już nadchodzi:
Strażnica 15 czerwca 2012 str.18
|
Czy Świadkowie Jehowy już teraz gromadzą zapasy żywności? Czy każda z Sal Królestwa posiada już piwnice lub jakieś schrony przed nadciągającym "wielkim uciskiem"? Czy nowo budowane Sale Królestwa już uwzględniają "wewnętrzne komnaty"?
str.27
|
"On [Jehowa] ma na ziemi swój lud", to oczywiście Świadkowie Jehowy. Natomiast jest jeszcze inny Lud. To Kościół założony przez Jezusa i Jego świadkowie:
Pallottinum
|
Mt 16,18
|
Dz 1,8
|
"Babilon Wielki", to wg Świadków Jehowy m.in. Kościół rzymskokatolicki. Czy Jezus Chrystus zniszczy swój własny Kościół, który trwa nieprzerwanie od chwili jego założenia w Kościele rzymskokatolickim, bo tak chce anonimowy autor?
str.27
|
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
IV. Jedyność i jedność Kościoła
16. Pan Jezus, jedyny Zbawiciel, nie ustanowił zwyczajnej wspólnoty uczniów, lecz założył Kościół jako tajemnicę zbawczą. On sam jest w Kościele, a Kościół jest w Nim (J 15, 1 nn.; Ga 3, 28; Ef 4, 15-16; Dz 9, 5); dlatego pełnia tajemnicy zbawczej Chrystusa należy także do Kościoła, nierozerwalnie złączonego ze swoim Panem. Jezus Chrystus bowiem nadal jest obecny i prowadzi swoje dzieło odkupienia w Kościele i poprzez Kościół (por. Kol 1, 24-27)[47], który jest Jego Ciałem (por. 1 Kor 12, 12-13. 27; Kol 1, 18)[48]. Tak jak głowa i członki żywego ciała, chociaż nie są tożsame, są nierozdzielne, tak również Chrystusa i Kościoła nie należy utożsamiać, ale nie można też oddzielać, stanowią bowiem jedynego «całego Chrystusa»[49]. Ta sama nierozdzielność jest wyrażona w Nowym Testamencie także przy pomocy analogii Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa (por. 2 Kor 11, 2; Ef 5, 25-29; Ap 21, 2. 9)[50].
Dlatego w powiązaniu z jedynością i powszechnością zbawczego pośrednictwa Jezusa Chrystusa należy stanowczo wyznawać jako prawdę wiary katolickiej jedyność założonego przezeń Kościoła. Tak jak jest jeden Chrystus, istnieje tylko jedno Jego Ciało, jedna Jego Oblubienica: «jeden Kościół katolicki i apostolski»[51]. Ponadto obietnice Pana, że nigdy nie opuści swojego Kościoła (por. Mt 16, 18; 28, 20) i będzie nim kierował przez swego Ducha, oznaczają też, iż według wiary katolickiej jedyność i jedność Kościoła, a także wszystko to, co stanowi o jego integralności, nigdy nie przeminie[52].
Wierni zobowiązani są wyznawać, że istnieje historyczna ciągłość — zakorzeniona w sukcesji apostolskiej[53] — pomiędzy Kościołem założonym przez Chrystusa i Kościołem katolickim: «To jest jedyny Kościół Chrystusowy (...), który Zbawiciel nasz po zmartwychwstaniu swoim powierzył do pasienia Piotrowi (por. J 21, 17), zlecając jemu i pozostałym apostołom, aby go krzewili i nim kierowali (por. Mt 28, 18 nn.), i który założył na wieki jako 'filar i podwalinę prawdy' (1 Tm 3, 15). Kościół ten, ustanowiony i zorganizowany na tym świecie jako społeczność, trwa w (subsistit in) Kościele katolickim, rządzonym przez następcę Piotra oraz biskupów pozostających z nim we wspólnocie (communio)»[54].
Przypisy:
[47] Por. Sob. Wat. II, Konst. Lumen gentium, 14.
[48] Por. tamże, 7.
[49] Por. św. Augustyn, Enarrat. in Psalmos, Ps 90, Sermo 2, 1: CCL 39, 1266; św. Grzegorz Wielki, Moralia in Iob, Praefatio, 6, 14: PL 75, 525; św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologiae, III, q. 48, a. 2 ad 1.
[50] Por. Sob. Wat. II, Konst. Lumen gentium, 6.
[51] Symbolum maius Ecclesiae Armeniacae: DS 48. Por. Bonifacy VIII, Bulla Unam sanctam: DS 870-872; Sob. Wat. II, Konst. Lumen gentium, 8.
[52] Por. Sob. Wat. II, Dekr. Unitatis redintegratio, 4; Jan Paweł II, Encykl. Ut unum sint, 11: AAS 87 (1995) 921-982.
[53] Por. Sob. Wat. II, Konst. Lumen gentium, 20; por. również św. Ireneusz, Adversus haereses, III, 3, 1-3: SC 211, 20-44; św. Cyprian, Epist., 33, 1: CCL 3B, 164-165; św. Augustyn, Contra advers. legis et prophet., 1, 20, 39: CCL 49, 70.
[54] Sob. Wat. II, Konst. Lumen gentium, 8.
