„Życie” Rutherforda i Żydzi
„Życie” Rutherforda i Żydzi
Już od samego początku swego istnienia Towarzystwo Strażnica starało się pozyskać do swej wspólnoty Żydów. Dla Russella i Rutherforda była to prosta operacja. Żydzi mieli przyjąć nauki Strażnicy, a ci prezesi „obiecali” im za to, że będą oni książętami tu na ziemi, w bliskim już Królestwie Bożym.
Jerozolima miała stać się wtedy stolicą świata. Broszura Rutherforda pt. „Pożądany rząd” (1924) tak to zapowiadała:
„W świetle Pisma Świętego możemy się racjonalnie spodziewać, że Jerozolima będzie stolicą świata z doskonałymi i wiernymi ludźmi, a mianowicie z Abrahamem, Izaakiem, Jakubem, Dawidem, Danielem i innymi, którym będą powierzone rządy ziemi; niektórzy z tych wiernych ludzi jako władcy będą umieszczeni w głównych częściach ziemi (...). Możemy się spodziewać, że za pomocą wielkich, udoskonalonych i urządzonych w wielu miejscach stacyj radiograficznych Abraham będzie kierował z Góry Synaj sprawami całej ziemi” (s. 30-31).
O próbach nawracania Żydów przez Russella i Rutherforda Świadkowie Jehowy wspominają do dziś, choć bez entuzjazmu. Oto kilka zdań na ten temat:
„Jest możebne, iż w roku 1980 zajdzie powstanie ze śmierci całego Cielesnego Izraela. Jest to 70 lat od czasu, gdy Pastor Russell w 1910 roku wydał wielkie świadectwo Żydom w New Yorku w wielkim budynku Hippodromie” („Dokonana Tajemnica” 1925 s. 70).
„Wierzyli zatem, że Bóg znów okaże Izraelowi łaskę i stopniowo sprowadzi Żydów do Palestyny, otworzy im oczy na prawdę o Jezusie jako Odkupicielu i mesjańskim Królu i za ich pośrednictwem zleje błogosławieństwa na wszystkie narody. Z tego względu brat Russell wygłaszał do ogromnych rzesz Żydów w Nowym Jorku i w Europie przemówienie ‘Syjonizm w proroctwie’, a brat Rutherford napisał w roku 1925 książkę Pociecha dla Żydów” („Świadkowie Jehowy - głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 141).
Później, w 1929 roku, Rutherford wydał kolejne dzieło dla Żydów pt. „Życie”, ale gdy i ono nie przyniosło spodziewanych rezultatów odrzucono w 1932 r. Żydów jako naród przeznaczony do zbawienia. Dano jedynie nadzieję na życie w Królestwie Bożym pojedynczym osobom z tego narodu, jeśli oczywiście przystaną do Świadków Jehowy. Towarzystwo Strażnica tak to wspomina:
„Badacze Pisma Świętego dobrze znali liczne proroctwa o odrodzeniu, przekazane przez proroków Bożych starożytnemu Izraelowi (...). Do roku 1932 uważali, iż spełnią się one przede wszystkim na rodowitych Żydach. (...) Z czasem okazało się jednak, że rozgrywające się w Palestynie wydarzenia dotyczące Żydów nie miały nic wspólnego z urzeczywistnianiem wspaniałych proroctw Jehowy o odrodzeniu. (...) Było coraz bardziej oczywiste, że Żydzi jako naród nie zmienili swej postawy. Nie okazali skruchy za niegodziwy czyn swych praojców. Ci, którzy powrócili do Palestyny, nie kierowali się ani miłością do Boga, ani pragnieniem wywyższenia Jego imienia przez spełnianie Jego Słowa. Wyjaśniono to dobitnie w drugim tomie książki Usprawiedliwienie, opublikowanym w roku 1932” („Świadkowie Jehowy - głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 141).
„Poza tym wierzono, że ‘wierni mężowie starożytności’ (zwani też ‘świętymi Starego Testamentu’), którzy podczas Tysiąclecia będą na ziemi książętami, pod koniec tego okresu najprawdopodobniej w jakiś sposób dostąpią życia w niebie” („Świadkowie Jehowy - głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 161).
Po tym wszystkim popatrzmy jak książkę „Życie” wspomina obecnie Towarzystwo Strażnica:
„W owym czasie badacze Pisma świętego uważali, że nowe przymierze przepowiedziane w proroctwie Jeremiasza 31:31-34 nie ma zastosowania do 144 000 duchowych Izraelitów, lecz będzie po bitwie Armagedonu zawarte z rodowitymi Żydami. Wobec licznie zgromadzonych słuchaczy wygłaszano odczyty publiczne na temat ‘Powrotu Żydów do Palestyny’, a w październiku 1925 roku wydana została książka pt. Pociecha dla Żydów (Comfort for the Jews). Pod nagłówkiem: ‘Nowe przymierze’ omawiano tam na stronach 97-103 kwestię tego przymierza, przy czym zastrzeżono je dla rodowitych Żydów ponownie zgromadzonych do Palestyny. W trzecim od końca paragrafie tej książki powiedziano: ‘Nadszedł czas jubileuszu; dobra nowina musi dotrzeć do ludu Izraela, a następnie do wszystkich ludów ziemi. - Zobacz Psalm 89:16.’ Później materiał z książki Pociecha dla Żydów został włączony do większej książki oprawnej pt. Życie, którą otrzymaliśmy w dniu 15 lipca 1929 roku, aby ją rozpowszechniać głównie wśród Żydów. Na stronie 331 pod nagłówkiem ‘Wszystkie narody’ [edycja polska s. 309] powiedziano tam:
Nie tylko Żydzi dostąpią restytucji na warunkach nowego przymierza, lecz łaska ta zostanie rozciągnięta na wszystkie ludy i narody ziemi. Niezmienna obietnica Boża brzmi: ‘W nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi.’ Nasieniem tym jest Chrystus. (Gal. 3:16,27-29) Również i z tej racji ‘ostatek’ chrześcijan znajdujący się obecnie na ziemi jest jak najbardziej zainteresowany restytucją.
W dalszej części tego samego, a zarazem ostatniego rozdziału powiedziano na stronach 340 i 341 [edycja polska s. 317 i 318]:
Bóg przyobiecał ziemię palestyńską Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. (...) Aby ta obietnica Boża była dotrzymana, muszą oni być zmartwychwzbudzeni. (...) Jezus oświadczył, że ci mężowie będą w Królestwie, pełniąc funkcje jego przedstawicieli na ziemi. - Mat. 8:11,12. Pismo święte pozwala wnioskować, że najważniejszym miastem na ziemi będzie Jeruzalem. Bóg już dawno położył tam swe imię. Kiedy przywróci wiernych mężów starożytności, którzy zawsze byli wobec Niego szczerzy i lojalni, i kiedy zaprowadzi ich do Palestyny, wówczas najpewniej Jeruzalem stanie się ziemską siedzibą rządu.
Tak więc w roku 1929 bardziej interesowano się cielesnymi, obrzezanymi Żydami i więcej zwracano uwagę na nich niż na ‘owce’ z przypowieści Jezusa o owcach i kozłach. Uważano, że te ‘owce’ mają znaczenie drugorzędne w porównaniu z Żydami, a po Armagedonie zostaną zorganizowane pod ich kierownictwem. Nie podejmowano wówczas żadnych specjalnych wysiłków w celu zebrania ich w ‘jedno stado’ pod przewodem ‘Godnego Pasterza’, Jezusa Chrystusa” (Strażnica Nr 1, 1967 s. 7-8).
„Kiedy tuż przed początkiem dnia Pańskiego [1914 r.] szczerzy badacze Pisma Świętego odkrywali wiele podstawowych prawd biblijnych, przypuszczali, że po zakończeniu Czasów Pogan Żydzi znów będą się cieszyć uprzywilejowaną pozycją w oczach Boga. (...) Wyglądało na to, iż Żydzi odrodzą się wtedy jako naród, co stało się jeszcze bardziej prawdopodobne w roku 1917, gdy Deklaracja Balfoura przyrzekła poparcie brytyjskie dla utworzenia w Palestynie ojczyzny narodu żydowskiego. Po pierwszej wojnie światowej Palestyna została terytorium mandatowym Wielkiej Brytanii, co otworzyło wielu Żydom drogę powrotu. W roku 1948 powstało państwo Izrael. Czy te wydarzenia nie dowodziły, iż Żydzi mieli dostąpić błogosławieństw Bożych? Świadkowie Jehowy przez wiele lat tak właśnie myśleli. W roku 1925 opublikowano 128-stronicową książkę Comfort for the Jews (Pociecha dla Żydów). A w roku 1929 ukazała się atrakcyjnie wydana książka Życie, omawiająca na 360 stronach między innymi Księgę Hioba i przeznaczona głównie dla Żydów [polska edycja ma 324 strony]. Podjęto spory wysiłek - zwłaszcza w Nowym Jorku - by dotrzeć do nich z tym orędziem mesjanistycznym. Jest rzeczą radosną, iż poszczególne osoby je przyjęły, ale ogół Żydów poszedł śladami swych przodków z I wieku i odrzuciły dowody obecności Mesjasza. Stało się oczywiste, że rodowici Żydzi jako naród nie są Izraelem opisanym w Objawieniu 7:4-8 i innych proroctwach biblijnych odnoszących się do dnia Pańskiego” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 118).
Oto zaś niektóre charakterystyczne tematy i wypowiedzi z książki „Życie”:
Lata 1878 i 1918
Dziś dla Świadków Jehowy rok 1878 nie ma żadnego znaczenia, natomiast rok 1918 jest inaczej interpretowany i ma inne znaczenie dla Towarzystwa Strażnica niż w książce „Życie”.
Oto nauka zawarta w publikacji „Życie”:
„Z tego wynika, że ‘dwójnasób’ liczy się od wiosny roku 33 po Chr., a ponieważ Izrael 1845 lat doznawał łaski Bożej, przeto musiałoby znowu przeminąć 1845 lat, nim możnaby się spodziewać powrotu jakiejkolwiek łaski dla Izraela; 1845 po Chr. wiedzie nas do roku 1878. Rok ten powinien więc znamionować początek powrotu łaski Bożej dla Izraela, a czterdzieści lat później, czyli w roku 1918 po Chr., odpowiadającym dacie zupełnego upadku Palestyny, powinien nastąpić początek oficjalnego usadowienia Żydów w Palestynie, o ileśmy właściwie komentowali tekst co do początku ‘dwójnasób’. Zbadajmy obecnie dostrzegalne fakty i zobaczmy, jak dalece one pokazują, że wyżej podane daty są właściwe” (s. 145-46).
„Ściśle we właściwym czasie, mianowicie w roku 1878, wystąpił pierwszy objaw łaski dla Żydów. Wkrótce potem rozpoczęło się wielkie prześladowanie Żydów w Rosji, Rumunji i Niemczech. Bez wątpienia Bóg to dopuścił, by wzbudzić w Żydach życzenie powrotu do Palestyny. Z tych prześladowań wyszedł Syjonizm. (...) Syjonizm oficjalnie zorganizowany został w roku 1927” (s. 147).
„Gdy nadszedł oznaczony czas, kiedy łaska Boża miała powrócić do Żydów, dopuścił Bóg, że w różnych krajach przyszły na Żydów prześladowania, ażeby skierowali swoją nadzieję ku Palestynie. Od czasu zorganizowania syjonizmu Żydzi podejmowali starania w celu otrzymania zpowrotem Palestyny. Do wojny światowej wiele jednak nie osiągnięto. Uważajmy znowu na linję równoległą. Było to czterdzieści lat po roku 33 po Chr., mianowicie w roku 73 po Chr., gdy przyszedł ostateczny ucisk na Żydów i oni wypędzeni zostali z Palestyny. Równoległy okres czasu leżeć musi czterdzieści lat po roku 1878, to jest przypada na rok 1918. Te równoległe okresy są akurat 1845 lat od siebie oddzielone. Należało się więc spodziewać, że w roku 1918 nastąpi jakiekolwiek oficjalne uznanie ze strony panujących mocarstw co do przywrócenia Żydom Palestyny. Dzień pojednania Żydów przypada na jesień i rok finansowy Żydów liczy się przeto zwykle od tego czasu. Jesienią roku 1917, w czasie gdy u Żydów rozpoczął się rok, odpowiadający roku 1918, skierowana została do lorda Rothszylda tak zwana deklaracja Balfoura. I było to wiosną 1918 roku, gdy dr. Chaim Weizman z oficjalnego polecenia państwa brytyjskiego, mocarstwa mandatowego Palestyny, otworzył w Jerozolimie biuro i przystąpił do stworzenia podstawy dla nowego rządu żydowskiego. Było to pierwsze oficjalne uznanie i przyszło ono akurat w tym czasie, gdy się skończyło ‘dwójnasób’ Izraela, jak to wykazane zostało przy omówieniu poprzednich proroctw. Fakty pokazują, że łaska Boża nie wróciła do Żydów nagle, lecz w powoli powiększającej się mierze, taksamo jak 1845 lat przed rokiem 1878 łaska Boża stopniowo ich opuszczała. Zbadanie następnych dowodów wykaże pozatem, że również rok 1925 po Chr. był oznaką powracającej do Żydów łaski. Stało się to wiosną 1925 roku, kiedy poświęcony został wielki żydowski uniwersytet w Jerozolimie i dalszy materjał dowodowy odnośnie roku 1925 przytoczony zostaje poniżej” (s. 148-49).
Rok jubileuszowy 1925
Gdy minął oczekiwany rok 1925, na który Rutherford zapowiadał zmartwychwstanie patriarchów i proroków Starego Testamentu oraz koniec śmierci dla sprawiedliwych, Towarzystwo Strażnica nie odrzuciło w książce „Życie” tej daty, lecz zmieniło jej znaczenie i zapowiadanego jubileuszu.
Oto ‘stare’ zapowiedzi z 1920 r. z broszury „Miljony ludzi obecnie żyjących nie umrą!”, a dotyczące 1925 r.:
„około 1 kwietnia 1925 roku, około którego czasu spodziewać się należy zmartwychwstania zasłużonych Proroków i początku błogosławieństwa wszystkich narodów ziemi, żyjących jak i umarłych. Ostatni rok tych 3500 lat będzie sam rokiem jubileuszowym, świadczącym o antysymbolu, wielkim Jubileuszu Restytucji” (s. 76).
„Pełne 1924 lata okresu ery Chrystusowej skończą się 31 Grudnia R.P. 1924, a dodając jeszcze 3/4 roku, otrzymamy 1 październik 1925 R.P., o którym to czasie należy się spodziewać, że Abraham obejmie w posiadanie swoje dziedzictwo” (s. 72).
„Proste obliczenie tych lat miłościwych wykazuje nam następujący fakt: Siedemdziesiąt lat miłościwych po pięćdziesiąt lat każde uczyni 3500 lat. Ten okres czasu zacząwszy się od 1575 roku przed Rokiem Pańskim 1-ym z konieczności przywiodły nas do jesieni 1925-go roku, o którym to czasie symbol się kończy a jego wielki antysymbol się zaczyna. Czegóż tedy mamy się spodziewać? W symbolu musiało być kompletne przywrócenie, a zatem wielki antysymbol musi zaznaczyć się początkiem przywrócenia wszechrzeczy. Główną rzeczą, mającą być przywróconą, jest życie ludzkie; a ponieważ Pismo Święte stanowczo powiada, że nastąpi zmartwychwstanie Abrahama, Izaaka, Jakóba i innych mężów starego Zakonu i że oni otrzymają pierwsi łaskę, przeto możemy spodziewać się w roku 1925-ym powrotu tych wiernych mężów Izraela ze stanu śmierci, gdy zostaną wskrzeszeni do życia i przywróceni do doskonałego stanu ludzkiego, oraz uczynieni widzialnymi, legalnymi przedstawicielami nowego porządku rzeczy na świecie” (s. 59-60).
„Jak dotąd wskazaliśmy, cykl wielkiego lata miłościwego powinien się zacząć w 1925-ym roku. O tym czasie ziemska postać tego królestwa zostanie rozpoznana” (s. 60).
„Możemy przeto z ufnością oczekiwać, że rok 1925-y zaznaczy się powrotem Abrahama, Izaaka, Jakóba i wiernych proroków Starego Zakonu, a mianowicie tych których Apostoł wymienia w jedenastym rozdziale listu do Żydów - do stanu ludzkiej doskonałości” (s. 60-61).
„Opierając się tedy na argumentach powyżej wyłuszczonych, że stary porządek rzeczy, stary świat, skończył się, a zatem przemija, i że nowy ład nastaje, oraz że rok 1925-ty zaznacza się zmartwychwstaniem wiernych i zasłużonych mężów starożytności i początkiem odbudowy, słusznem będzie mniemać, że miliony ludzi z żyjących teraz na świecie będą jeszcze znajdować się na świecie w roku 1925-tym. A wtenczas, opierając się na obietnicach wymienionych w Słowie Bożym, musimy przejść do stanowczego i niezaprzeczalnego wniosku, że miliony z żyjących teraz na świecie ludzi nigdy nie umrą” (s. 65).
„Rzecz jasna, nie oznacza to, że każdy żyć będzie, niektórzy bowiem odmówią posłuszeństwa zakonowi Bożemu; jednakże ci, którzy byli złymi, a nawrócą się na drogę sprawiedliwości i będą posłuszni sprawiedliwości, będą żyli, a nie umrą” (s. 66).
Oto zaś ‘nowe’ stwierdzenia z 1929 r. z książki „Życie”, dotyczące 1925 r.:
„Zbadanie następnych dowodów wykaże pozatem, że również rok 1925 po Chr. był oznaką powracającej do Żydów łaski. Stało się to wiosną 1925 roku, kiedy poświęcony został wielki żydowski uniwersytet w Jerozolimie i dalszy materjał dowodowy odnośnie roku 1925 przytoczony zostaje poniżej” (s. 149).
„Fakt, że te lata jubileuszowe powinny były być powtarzane co pięćdziesiąty rok siedemdziesiąt razy, dowodzi, że rok jubileuszowy był obrazem. Siedemdziesiąt razy po pięćdziesiąt stanowi 3500. Doliczając te 3500 lat do roku 2553 po Adamie, dochodzimy do roku 6053 po Adamie. Jeżeli te daty wyrażamy podług nowoczesnej rachuby czasu, znajdujemy, że Izraelici wiosną roku 1575 przed Chr. weszli do Palestyny, a gdy doliczamy te 3500 lat, to jest czas przepisanych przez zakon obrazowych okresów jubileuszowych, prowadzi nas to do roku 1925 po Chr. Innemi słowy, rok 6053 po Chr. są jedną i tą samą datą. Czego więc należało się spodziewać przy końcu roku 1925? Można to poznać z danego Izraelitom przez Mojżesza zakonu: ‘W tym roku miłościwym (jubileuszowym) wróci się każdy do posiadłości swojej.’ Zakon wyraża tutaj, że rok jubileuszowy jest czasem restytucji. Ponieważ restytucja, jak to zupełnie jasno widać, jest zamierzonem błogosławieństwem w danej Abrahamowi przez Boga obietnicy i ponieważ wszyscy prorocy od Samuela do Malachjasza przepowiadali przyszłe czasy restytucji wszystkich rzeczy, przeto wynika z tego, że początek pozaobrazowego czasu jubileuszowego oznacza początek czasów restytucji” (s. 158-59).
„Jeżeli więc koniec roku 1925 oznacza koniec ostatniego okresu jubileuszowego, to z tego wynika, że możemy się spodziewać, iż ludzie zaczną zdobywać znajomość odnośnie zamiaru Bożego przeprowadzenia restytucji. Żydom łaska najpierw ma się dostać w udziale, a potem wszystkim innym, którzy słuchają Pana. Bez znajomości nie mogłoby być restytucji, taksmo jakby to było niemożliwe dać komuś coś, a onby o tem nic nie wiedział. Dar jest ugodą i pierwszym oraz ważnym warunkiem przytem jest, że zarówno dawca jak i obdarzony wiedzieć muszą o darze. Od roku 1925 miało miejsce większe zwiastowanie prawdy odnośnie rządu Jehowy, aniżeli kiedykolwiek przedtem. Zwiastowanie to wspaniale posuwa się naprzód, a gdy dzieło to będzie dokonane, rozpocząć się musi restytucja ludzi” (s. 160).
Krzyż Chrystusa
Na stronie 198 „Życie” ukazuje ilustrację, na której widnieje Chrystus upadający pod dźwiganym krzyżem. Obraz ten nie jest namalowany przez któregoś z malarzy, lecz prawdopodobnie przez jednego z pracowników Towarzystwa Strażnica (brak autora). To zamieszczenie ilustracji (jest jeszcze ich kilka) w publikacji kierowanej do Żydów, którzy nie uznają obrazów wydaje się niestosowne, tym bardziej, że chciano ich tą publikacją nawracać.
Mało tego, samo przedstawienie krzyża, Żydom źle się kojarzy. Wszak św. Paweł napisał: „my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów” 1Kor 1:23.
Prócz tej ilustracji „Życie” cytuje też dwa wersety z Nowego Testamentu o ukrzyżowaniu: Dz 2:23 (s. 205) i Dz 2:36 (s. 206) oraz przywołuje np. Flp 2:8 (s. 209).
Okup za Adama
Dziś Świadkowie Jehowy zaprzeczają, że Jezus złożył okup za Adama. Strażnica Nr 4, 1991 s. 13 podaje: „ani Adam, ani Ewa nie są objęci okupem”.
Tymczasem „Życie” uczyło czego innego:
„Według woli czyli wyroku Bożego Adam, grzesznik, stracił życie i musiał umrzeć. Następnie Bóg wyraźnie objaśnia w swym zakonie, co będzie wymagane jako okup, mianowicie: ‘Życie za życie’ - 5 Mojżeszowa 19:21. Adam był doskonałym człowiekiem, gdy zgrzeszył. Dlatego musiałoby być ofiarowane życie doskonałego człowieka jako okup, by dostarczyć ścisłą równowartość, któraby umożliwiła Bogu w sprawiedliwy sposób uwolnić Adama i jego potomków od śmierci i jej skutków” (s. 192).
„Mógł [Bóg] jednak, nie sprzeciwiając się samemu sobie, znaleźć sposób, że owemu wyrokowi uczynione zostało zadość, pozwalając komu innemu zapłacić dług Adama, przez co jemu i jego potomstwu otworzona zostaje droga do uwolnienia się od grzechu i śmierci i wszystkich bolesnych skutków” (s. 185).
Uwagi:
Zachowano oryginalną pisownię publikacji Towarzystwa Strażnica.
Wszystkie podkreślenia tekstu pochodzą od autora artykułu.
