JUŻ ZAWSZE CIESZ SIĘ ŻYCIEM!
„Jak śmierć Jezusa może nas wybawić?”

"Lubią cytować tekst Iz 65:21-25, który „potwierdza” im to, że raj będzie na ziemi. Zauważmy, że gdy ŚJ literalnie przyjmują jego treść, muszą też odrzucić życie wieczne, bo Iz 65:22 mówi, że tylko „na wzór długowieczności drzewa będzie długowieczność mego ludu”. Inny werset, który odczytują swym słuchaczom, to poetycki obraz w Iz 65:25 („Wilk i baranek paść się będą razem, lew też będzie jadał słomę jak wół a wąż będzie miał proch ziemi jako pokarm”). Ten sam Izajasz zapowiadał, w podobnym fragmencie, prawie że odwrotność swego proroctwa: „Nie będzie tam lwa, ni zwierz najdzikszy nie wstąpi na nią ani się tam znajdzie” Iz 35:9. Widać więc, że prorok pod symbolami zwierząt widzi ludzi, którzy w przyszłości będą ze sobą zgodni, nawet gdyby wcześniej byli wobec siebie agresywni. Jezus postępuje podobnie nazywając ludzi wilkami, owcami (Mt 7:15, 10:16, J 21:15n.), wężami (Mt 10:16, 23:33), gołębiami (Mt 10:16), lwami (Ap 5:5, 9:8) itp. Nigdy zaś Chrystus nie naucza o zwierzętach mających być w Królestwie Bożym, bo „to co zniszczalne nie może mieć dziedzictwa w tym, co niezniszczalne” 1Kor 15:50. Św. Paweł także wypowiedzi ST o zwierzętach (np. o wspomnianych wołach) odnosi do ludzi: „Napisane jest właśnie w Prawie Mojżesza: Nie zawiążesz pyska wołowi młócącemu. Czyż o woły troszczy się Bóg, czy też powiedział to przede wszystkim ze względu na nas?” 1Kor 9:9n.; por. Ps 91:11nn. (przeciwnicy Mesjasza nazwani są „zwierzętami”). Tak rozumiano kwestię zwierząt w pierwotnym Kościele co poświadcza Ireneusz (ur. 130-140) w „Wykładzie Nauki Apostolskiej” (61) i Klemens Aleksandryjski (ur. 150) w „Kobiercach” VI:50,2-3. ŚJ na dwa sposoby, w zależności od potrzeb, interpretują Iz 11:6-9. Strażnica Nr 19, 1992 s. 19 (por. Nr 17, 2000 s. 18) wersety te, mówiące o zwierzętach, odnosi do ludzi, a Przebudźcie się! Nr 10, 1994 s. 11 literalnie do zwierząt. Oto przykład tekstu, który ŚJ odnoszą do ludzi: „»Wilk [człowiek mający niegdyś cechy wilka] pobędzie trochę z barankiem [osobą potulną], a lampart będzie leżał z koźlęciem, jak również cielę i młody grzywiasty lew, i wypasione zwierzę –  wszystkie razem« (Kolosan 3:8-10; Izajasza 11:6, 9)” (Strażnica Nr 17, 2000 s. 18). Niedawno znów pisano o tym: „Wielu tych, którzy w przeszłości przejawiali wspomniane zwierzęce cechy, dokonało zmian. Taki proces został przepowiedziany w jednym z proroctw biblijnych (odczytaj Izajasza 11:6, 7). Czytamy w nim o dzikich zwierzętach, między innymi o wilkach i lwach, które żyją w zgodzie ze zwierzętami domowymi, takimi jak baranki i cielęta. Zauważmy, że te pokojowe warunki zapanują, »gdyż ziemia będzie napełniona poznaniem Jehowy« (Izaj. 11:9). Ponieważ zwierzęta nie mogą uczyć się o Jehowie, w sensie duchowym proroctwo to spełnia się na ludziach” (Strażnica styczeń 2018 s. 31). Gdybyśmy zaczęli literalnie odczytywać proroctwa ST, dotyczące czasów mesjańskich, to by okazało się, że nikt nie mógłby pójść do nieba, bo teksty ST mówią, że odnowiony Izrael (lud chrześcijański - Ga 6:16) miał zamieszkiwać ziemię (Jr 32:37-41, Am 9:14n.). Okazałoby się też, że Królestwo Boże ma polegać na spożywaniu tłustego mięsa i piciu wina (Iz 25:6-9; por. Rz 14:17). Patrz też „Poszukiwania w wierze” J. Salij OP, rozdz. Tajemnica przebóstwienia człowieka." (str.318-319)