Dlaczego Świadkowie Jehowy nie
czczą krzyża?

Kult Krzyża

    Krzyż w starożytności uznawany był za najbardziej okrutne i haniebne narzędzie śmierci. Stosowali go Rzymianie dla niewolników i przestępców. Od chwili śmierci Jezusa Chrystusa stał się tytułem do chwały i chlubą dla Jego wyznawców. Dopiero analizując Krzyż Syna Bożego, człowiek może zrozumieć sens swego cierpienia, życia i chrześcijańskiej miłości. Jest on zawsze znakiem nadziei.

    Poprzez to pełne i całkowite posłuszeństwo Jezusa woli Ojca, Pan Bóg zbliża się do człowieka. Pokora i posłuszeństwo Chrystusa od żłóbka po Krzyż była uprzywilejowaną drogą zbawienia. Syn Boży pokorą zdobył świat i chciał także nauczyć jej swoich wyznawców. Kościół zawsze tym znakiem rozpoczynał wszelkie czynności liturgiczne oraz błogosławił i poświęcał.

    Ludzie nie porzucili krzyża nawet wtedy, gdy wiązało się to z prześladowaniami, ale zawsze starannie przechowywali tę nadzieję odkupienia. Krzyż zawsze miał wielkie znaczenie dla chrześcijan. Wiara w jego moc oddziaływała na wszystkie dziedziny życia człowieka. Wiekowa pobożność ludu polskiego wznosiła przy ulicach i drogach publicznych liczne krzyże i figury. Świadczą one o głębokiej i żywej wierze naszych przodków, przypominają nam Wszechobecność Bożą, wznoszą myśl naszą ku rzeczom świętym. Ponadto krzyże ustawiano na początku i na końcu wsi, by były zaporą dla złego. Bardzo często sytuowano je na rozstajach dróg, gdzie według ludowej tradycji diabeł lubił szczególnie przebywać.

    Dziś znak krzyża nadal kreśli się na czole dziecka podczas liturgii chrztu św., przy sakramencie bierzmowania, krzyżem błogosławi się nowożeńców i krzyż wkłada się w dłonie zmarłego, stoi on też na mogiłach. Jest on najbardziej rozpowszechnionym elementem polskiego krajobrazu. Nierozdzielnie łączy się z sakralną architekturą i zdobi mieszkania wszystkich katolickich domów. Pobożność ludzi sprawiła, że krzyży w Polsce jest tak dużo, że nawet nazywano ją krainą mogił i krzyży.

    Wszystkie twierdzenia chrześcijańskie dotyczące historii Kościoła, wiary i uświęcenia, przyszłości i nadziei biorą swój początek z Krzyża. Chrystus Ukrzyżowany jest jednocześnie podstawą nowego stworzenia, w którym śmierć zostanie ostatecznie wchłonięta przez życie. W 1979 r. w swoim przemówieniu w Nowej Hucie powiedział: "Tam, gdzie stawia się Krzyż, powstaje znak, że dotarła już Dobra Nowina o Zbawieniu człowieka przez Miłość". Można powiedzieć, że Krzyż zawsze stoi w centrum Bożych planów i w centrum historii świata. On jest ustanowiony przed wszelkim początkiem i u fundamentów wszystkiego - jest ponadczasowy.

    Wielki Piątek w Kościele katolickim jest dniem upamiętniającym mękę i śmierć Chrystusa na krzyżu. Centrum liturgii wielkopiątkowej to uroczysta adoracja Krzyża - adoracja Syna Bożego, który oddał życie za zbawienie wszystkich ludzi. W adoracji krzyża podkreśla się zwycięski charakter odkupienia oraz myśl o zmartwychwstaniu. Tradycyjne nabożeństwa pasyjne w okresie Wielkiego Postu i sama adoracja nie mogą być jedynie sentymentalnym wspominaniem Męki Pańskiej, lecz posiadać charakter formacyjny, koncentrować się na misterium paschalnym Chrystusa, łączyć się z wezwaniem do odnajdywania na nowo ewangelicznej drogi życia, której początkiem jest chrzest. (Kult Krzyża Kleryk Wojciech Kmiotek)