Adwentyści Dnia Siódmego
Jan Grodzicki/Zachariasz Łyko
"KOŚCIÓŁ DOGMATÓW i TRADYCJI"
"DLACZEGO NIEKTÓRZY CHRZEŚCIJANIE MAJĄ WIĘCEJ KSIĄG W SWOJEJ BIBLII?"

Autor: Piotr Andryszczak, dodano: 2022-12-16

Kościół nie jest KOŚCIOŁEM DOGMATÓW I TRADYCJI. Kościół jest Owczarnią Chrystusa, a On jest jego Dobrym Pasterzem (J 10, 11n). Jezus umiłował swój Kościół, bo "wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić" (Ef 5, 25). Troszczy się o jego duchowe piękno, czyli o świętość, aby był bez skazy, zmarszczki i nieskalany (por. Ef 5, 27), by jako oblubienica ozdobiona w klejnoty dla swego Męża, Oblubienica Baranka (Ap 21, 2.9) wszedł na radosne gody w wieczne Jego królestwo (Ap 19, 8-9). Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 12).

Adwentyści Dnia Siódmego mogą w jednym zdaniu napisać kilkanaście razy "księgi apokryficzne", a nie zmieni to faktu, że siedem Ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu: 1 i 2 Machabejska, Tobiasza, Judyty, Mądrości, Syracha i Barucha, są Księgami natchnionymi i wchodzą w skład Pisma Świętego. Dlaczego Adwentyści Dnia Siódmego siedem Ksiąg deuterokanonicznych Nowego Testamentu: Hebrajczyków, Jakuba, 2 Piotra, 2 Jana, 3 Jana, Judy i Apokalipsa nie nazywają apokryfami? Przecież one mają ten sam status.

a. Żydzi
Nie ulega wątpliwości, że Żydzi uznawali pewne swoje pisma za święte i natchnione. Między IV a II wiekiem przed Chr. ukształtował się wśród Żydów palestyńskich zbiór ksiąg. Na pewno weszły tam wszystkie księgi protokanoniczne (39). Nie wszyscy jednak Żydzi ograniczyli swój kanon do 39 ksiąg. W diasporze aleksandryjskiej i w Qumran uważano, że Bóg nie wypowiedział jeszcze ostatniego słowa i przypisywano Boski autorytet innym księgom. Chodzi tu o księgi deuterokanoniczne. Oficjalny kanon żydowski przyjęto w Jamni ok. 90 po Chr. Nie zawierał on ksiąg i dodatków deuterokanonicznych.
Co do akceptowania przez Żydów przed 90 r. po Chr. ksiąg deuterokanonicznych, istnieją różne poglądy . Można je podzielić na trzy grupy:
1. Wszyscy Żydzi przyjmowali zbiór 39 ksiąg - kanon palestyński (bez ksiąg deuterokanonicznych).
2. Pierwotnie był przyjmowany przez wszystkich Żydów kanon zawierający również księgi deuterokanoniczne - tzw. kanon aleksandryjski przyjęty w greckim przekładzie Starego Testamentu, zwanym Septuagintą. Księgi te odrzucili po upadku świątyni faryzeusze, którzy wraz z wygaśnięciem starozakonnego kapłaństwa umocnili swoją władzę religijną.
3. Istniały dwa kanony: palestyński - przyjmowany w Palestynie i aleksandryjski - przyjmowany w diasporze.
b. Chrześcijanie
W pierwszych dwu wiekach Kościół posługiwał się głównie Septuagintą, czyli greckim przekładem Biblii hebrajskiej z deuterokanonicznymi dodatkami, przyjmując tym samym Boską inspirację ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu. Większa część cytatów ze Starego Testamentu w Nowym (300 na 350) pochodzi właśnie z Septuaginty. W Nowym Testamencie znajduje się 1951 cytatów i wyraźnych aluzji do Starego Testamentu, w tym 67 do ksiąg deuterokanonicznych, co przemawia za tym, że Apostołowie przyjmowali księgi deuterokanoniczne jako natchnione. Septuagintę wraz ze znajdującymi się tam księgami deuterokanonicznymi cytują najwcześniejsi pisarze chrześcijańscy (tzw. Ojcowie Apostolscy) na równi z księgami protokanonicznymi. Kłopoty z uznaniem natchnienia ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu zaczęły się pod koniec II po Chr., kiedy to dochodziło coraz częściej do sporów z Żydami, którzy posługiwali się kanonem palestyńskim.
Największe kontrowersje powstały na Wschodzie. Zachód w zdecydowanej większości przyjmował kanon 46 ksiąg w Starym Testamencie. Za sprawą św. Augustyna synody w Hipponie (393 r.) i Kartaginie (397 i 419 r.) uznały sporne księgi za kanoniczne, uczynił to również w 405 r. papież Innocenty I. Grecy przyjęli Stary Testament w liczbie 46 ksiąg na synodzie trellańskim w 692 r. Od tego czasu aż do Reformacji panowała w tej kwestii jednomyślność.

Od V w. po Chr. do czasów Reformacji istniała jednomyślność w kwestii kanonu ksiąg Starego i Nowego Testamentu

Pierwszym protestantem, który odrzucił kanoniczność i autentyczność ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu, był Andrzej Bodenstein (zm. 1541) zwany Karlstadtem. Jego poglądy przyjął Luter, nazywając odrzucone księgi apokryfami. Podobnie uczynił Kalwin. Luter odrzucał ponadto spośród ksiąg Nowego Testamentu następujące pisma: Hbr, Jk, Jud, Ap. Zwingli zrezygnował tylko z Ap. Współcześni protestanci uznają za natchnione 27 ksiąg Nowego Testamentu i 39 Starego.

Zobacz więcej:

KANON PISMA ŚWIĘTEGO Ks. Rajmund Pietkiewicz

Gdyby nie pojawiła się Reformacja, Adwentyści Dnia Siódmego nie mieliby problemów z akceptacją Ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu, a jest prawdopodobne, że ich dzisiaj również by nie było. Nie ma protestantów, nie ma apokryfów. Nie ma protestantów, nie ma Adwentystów Dnia Siódmego. Nie ma Adwentystów Dnia Siódmego, nie ma książki Zachariasza Łyko: "KOŚCIÓŁ DOGMATÓW I TRADYCJI".

A kto Adwentystom Dnia Siódmego powiedział, że są jakieś apokryfy? Skąd wiedzą, że te Księgi są apokryfami, a inne już nie? Adwentyści Dnia Siódmego ze swą tak krótką historią biorą się za podważanie kanoniczności Ksiąg, które istnieją ponad 2000 lat, a które Kościół pod natchnieniem Ducha Świętego rozpoznał jako natchnione i włączył do spisu Ksiąg Świętych.

To żaden argument, iż te księgi nie są cytowane przez Chrystusa i Apostołów. Wielu innych ksiąg Starego Testamentu też nie znajdziemy zacytowanych w Nowym Testamencie, jak: Księga Estery, Koheleta, Ezdrasza, Nehemiasza, Abdiasza, Nahuma, Sofoniasza, Rut, Pieśni nad Pieśniami. Nie ma też cytatów z wielu psalmów. Ulubioną Księgą Adwentystów Dnia Siódmego jest Księga Koheleta, więc zgodnie z ich postawioną tezą, że Nowy Testament jej nie cytuje, należy uznać Księgę Koheleta za apokryf?

Klemens Aleksandryjski nie był Ojcem Kościoła. Był Ojcem Apostolskim. Kiedy Klemens Aleksandryjski w swoich pismach cytuje Księgi Tobiasza, Syracha i Mądrości, nie traktuje ich jako apokryfy. To Adwentyści Dnia Siódmego traktują je jako apokryfy, do czego nie mają żadnego prawa. Klemens Aleksandryjski oraz inni pisarze chrześcijańscy w III i IV w. traktują te Księgi jak Pismo Święte, co ok. 382 r. po Chr. zostaje potwierdzone Dekretem Damazego I w oficjalnym spisie Ksiąg Pisma Świętego:

Ten sam akceptujący stosunek do ksiąg deuterokanonicznych wykazały autorytatywnie kolejne synody w Hipponie i w Kartaginie w latach 393 i 397, a także sławny list, który papież Innocenty I wysłał w roku 405 do biskupa Tuluzy Egzuperiusza.

Dla Izraelitów w Aleksandrii nie były to żadne apokryfy. To nie Adwentyści Dnia Siódmego będą decydowali, co jest, a co nie jest apokryfem, które Księgi są natchnione i wchodzą w skład kanonu Pisma Świętego, a które nie.

Żydzi w Aleksandrii mogli się posługiwać takim kanonem, jakim tylko chcieli. To jest sprawa samych Żydów. Natomiast powołanie się na żydowskiego filozofa Filona, również niczego nie dowodzi.

Kanon hebrajski nie może determinować kanonu chrześcijańskiego, gdyż Kościół nie przejął Starego Testamentu od judaizmu, ale od Jezusa i Apostołów

Prawie w każdym zdaniu Adwentyści Dnia Siódmego piszą o apokryfach. Czy chcą w ten sposób zakodować czytelnika, że Księgi deuterokanoniczne uznane przez Kościół jako Księgi natchnione i dlatego właśnie weszły w skład kanonu, nie są natchnione i nie powinny wejść w skład kanonu, i są właściwie apokryfami? Nie są apokryfami! O tym nie będą decydować Adwentyści Dnia Siódmego. Nie było ich w tamtych odległych czasach, nie uczestniczyli w życiu chrześcijańskim, nie byli obecni na żadnym synodzie czy soborze. Nikomu nawet nie przyszło do głowy, by pytać o cokolwiek Adwentystów Dnia Siódmego.

I znowu te apokryfy. Nikt wówczas nie mieszał poszczególnych Ksiąg. To Adwentyści Dnia Siódmego nazwali Księgi deuterokanoniczne apokryfami i mieszają je z innymi. Wszystkie Księgi kanoniczne i deuterokanoniczne tworzą całość, są natchnione i wchodzą w skład Pisma Świętego. Jest oczywistością, że w pierwszych wiekach chrześcijaństwa nie istniał jeden tom Pisma Świętego. Adwentyści Dnia Siódmego nie chcą przyznać, że w greckim Starym Testamencie, w tzw. Septuagincie, nie tylko znajdowały się Księgi deuterokanoniczne, które Kościół dzięki Duchowi Świętemu rozpoznał i włączył do kanonu w IV w. po Chr., ale istniały również inne księgi, które były apokryfami, np. II i IV księga Machabejska. Tych ksiąg jednak Kościół nie uznał.

Za uznaniem ksiąg deuterokanonicznych za natchnione - przez przynajmniej pewne grupy Żydów - przemawiają następujące argumenty:

1. Greckie wydania Starego Testamentu w diasporze aleksandryjskiej już w II w. przed. Chr. zawierają księgi deuterokanoniczne, które są na równi traktowane z księgami protokanonicznymi. Świadectwo to przemawia również pośrednio za przyjmowaniem ksiąg deuterokanonicznych przez Żydów palestyńskich. Diaspora aleksandryjska zależała bowiem ściśle w sprawach doktryny od Żydów palestyńskich i niezrozumiała byłaby różnica między kanonami przyjmowanymi w Aleksandrii i Palestynie (przed 90 r. n.e.).
2. Starożytne przekłady Biblii hebrajskiej dokonane przez Żydów (inne niż Septuaginta), pochodzące z II w. przed. Chr., zawierają niektóre księgi i fragmenty deuterokanoniczne (Ba, Dn). Badania nad przekładami Ba wykazują, że księga została przetłumaczona przez tego samego tłumacza co Jr, stąd wnioskuje się, że stanowiły one kiedyś jedną całość.
3. Żydzi cytują w Midraszach księgi Tb i Jdt. Palestyńscy pisarze posługują się aż do X w. Syr na równi z księgami protokanonicznymi. Ponadto istnieją świadectwa, że Żydzi publicznie czytali podczas nabożeństw księgi: Ba, 1 Mch, Tb, Jdt.
4. Wykopaliska w Qumran świadczą o tym, że Żydzi palestyńscy współcześni Jezusowi znali i używali ksiąg deuterokanonicznych. Znaleziono tam jeden hebrajski i trzy aramejskie teksty Tb oraz hebrajskie fragmenty Syr.
5. Księgi deuterokanoniczne nie weszły do kanonu ustalonego w Jamni w ok. 90 r., ale ten fakt nie ma wpływu na kanon chrześcijański, gdyż apostolski przekaz o natchnieniu ksiąg musiał nastąpić wcześniej. Nie jest również wykluczone, że kanon w Jamni powstał w opozycji do kanonu chrześcijańskiego przyjmowanego za Septuagintą.

Ciekawe, jaki to pogański sposób myślenia przeniknął do chrześcijaństwa. Ale po kolei:

1. Wyraźna wzmianka o danej księdze Starego Testamentu w Nowym (szczególnie w ewangeliach), ukazująca ją jako natchnioną i autorytatywną, przemawiałaby za jej kanonicznością (w ten sposób potwierdza NT autorytet wielu ksiąg: Iz - Mt 1, 22-23; 8, 17; Ps - Łk 20, 42; Dz 1, 20; J - Mt 12, 38-42 itd.). Jednak brak wyraźnej wzmianki o jakiejś księdze lub wyraźnego cytatu nie może przekreślać jej natchnienia.
2. Stosując konsekwentnie to kryterium, musielibyśmy odrzucić takie księgi jak Ab, Na, Pnp, Rut, Est, Ezd, Ne, Koh, które nie są wyraźnie cytowane w Nowym Testamencie.
3. Nowy Testament korzysta wyraźnie z apokryfów, np. z " Wniebowzięcia Mojżesza" (Jud 9) i "Księgi Henocha" (Jud 14n). Czy to oznacza, że są one natchnione?
4. W Nowym Testamencie znajduje się 67 aluzji do ksiąg deuterokanonicznych. Niektóre z nich są bardzo wyraźne i świadczą o tym, że autorzy Nowego Testamentu znali księgi deuterokanoniczne i korzystali z nich. Oto dwa przykłady:
Św. Paweł wyraźnie korzysta w Rz 9, 21 z Mdr 15, 7:

Mdr 15, 7	Rz 9, 21
"Bo i garncarz, ugniatając mozolnie miękką ziemię, lepi wszelakie naczynia do naszego użytku. I z tej samej gliny ulepił tak naczynia służące do celów szlachetnych, jak do przeciwnych - wszystkie podobnie. Jaki zaś będzie użytek jednego lub drugiego - rozstrzyga garncarz"	"Czyż garncarz nie ma mocy nad gliną i nie może z tej samej zaprawy zrobić jednego naczynia ozdobnego, drugiego zaś na użytek niezaszczytny?"

Autor Hbr wyraźnie podaje jako wykład wiary, na równi w patriarchami i prorokami, matkę i 7 synów, których męczeństwo opisuje 2 Mch 7:

2 Mch 7, 8-9	Hbr 11, 35b
"On zaś odpowiedział ojczystą mową: «Nie!» Dlatego on także z kolei został poddany katuszom, jak pierwszy. W chwili, gdy oddawał ostatnie tchnienie, powiedział: «Ty, zbrodniarzu, odbierasz nam to obecne życie. Król świata jednak nas, którzy umieramy za Jego prawa, wskrzesi i ożywi do życia wiecznego»"	"Jedni ponieśli katusze, nie przyjąwszy uwolnienia, aby otrzymać lepsze zmartwychwstanie"

Zobacz więcej:

Wstęp Ogólny Historyczno-Krytyczny do Pisma Świętego Ks. Józef Kruszyński, M.T.

Hieronim, który przełożył Biblię na łacinę nie uznawał ksiąg deuterokanonicznych. Należy jednak zauważyć, że była to prywatna opinia Hieronima, a nie Kościoła w tym czasie. A więc ten argument Adwentystów Dnia Siódmego upada. Nie liczy się bowiem czyjaś prywatna opinia od decyzji całego Kościoła Powszechnego w temacie kanonu Pisma Świętego.

Sobór Trydencki nie bronił żadnych apokryfów, bo ich w kanonie nie było. Adwentystów Dnia Siódmego nawet w czasach Soboru Trydenckiego nie było. To protestanci podczas Reformacji, zaczęli podważać katolicki kanon Starego Testamentu i była potrzeba odciąć się od tego i uroczyście potwierdzić wszystkie Księgi Pisma Świętego jako natchnione, których do czasów Reformacji nikt nie podważał. Czy dla Adwentystów Dnia Siódmego może być autorytetem Marcin Luter, który odrzucił niektóre księgi Nowego Testamentu (Jk, Ap, Jud i Hbr)? Od kogo więc w ogóle przyjmują kanon Biblii? Od Żydów przyjmują? Przecież oni odrzucili Jezusa i cały Nowy Testament.

Lista ta nie zawierała żadnych apokryfów. To Adwentyści Dnia Siódmego nazywają natchnione Księgi deuterokanoniczne, apokryfami, które w kanonie Pisma Świętego funkcjonowały setki lat, od IV w. po Chr., kiedy to po raz pierwszy pojawił się oficjalny spis Ksiąg Starego i Nowego Testamentu. Dlaczego Ksiąg deuterokanonicznych Nowego Testamentu Adwentyści Dnia Siódmego nie nazywają apokryfami?

Dlaczego Adwentyści Dnia Siódmego na siłą wmawiają, że dopiero Sobór Trydencki uwzględnił "apokryfy" we wszystkich katolickich Bibliach jako natchnione. To nie były żadne apokryfy! Sobór Trydencki uroczyście potwierdził, iż podważane przez protestantów Księgi deuterokanoniczne Starego Testamentu nie są żadnymi apokryfami, lecz Księgami natchnionymi. Poza tym, łacińska Vulgata ujrzała światło dzienne dopiero podczas Soboru Trydenckiego? A co z Dekretami i Soborami wcześniejszymi począwszy od Dekretu Damazego I ok. 382 r. po Chr., kiedy to po raz pierwszy pojawił się oficjalnie spis Ksiąg Świętych? Czy prawdą jest, że Sobór rzucił przekleństwo na tych, którzy nie przyjmowali kanonu: "niech będzie przeklęty"? Czy chodzi o zwykłe przekleństwo, czy chodzi o wyklęcie w znaczeniu ekskomuniki, czyli wyłączenia ze wspólnoty Kościoła? Angielski tekst tej książki (Henry Denzinger The Sources of Catholic Dogma, St Loilis 1957, s. 244-245) mówi nam: "let him be anathema".

Zobacz więcej:

Anatema WIKIPEDIA

Sobór dodał do Dekretu wykaz wszystkich ksiąg, aby było jasne, które księgi należy przyjąć za natchnione. Nie dodał do spisu ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu. Wcześniej przez tyle wieków nikt oficjalnie ich nie podważał. Wszystko zaczęło się od Reformacji. Adwentyści Dnia Siódmego w nieprawdziwy sposób napisali na swojej stronie internetowej:

Kościół Rzymskokatolicki w czasie soboru trydenckiego nie dołożył żadnych nowych ksiąg! One już wcześniej były obecne w łacińskiej Vulgacie, a pierwszy spis natchnionych ksiąg świętych pojawił się Dekretem Damazego I ok. 382 r. po Chr.

Po pierwsze, Księgi deuterokanoniczne nie są apokryfami, w tym Księga Mądrości. To nie Adwentyści Dnia Siódmego będą o tym decydować. Po drugie, Stary Testament nie zawiera pełni objawienia, które jest w Chrystusie Jezusie: