Adwentyści Dnia Siódmego
Jan Grodzicki/Zachariasz Łyko
"KOŚCIÓŁ DOGMATÓW i TRADYCJI" -
"XVIII. KU ROZWADZE"

Autor: Piotr Andryszczak, dodano: 2022-12-02

Kościół nie jest KOŚCIOŁEM DOGMATÓW I TRADYCJI. Kościół jest Owczarnią Chrystusa, a On jest jego Dobrym Pasterzem (J 10, 11n). Jezus umiłował swój Kościół, bo "wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić" (Ef 5, 25). Troszczy się o jego duchowe piękno, czyli o świętość, aby był bez skazy, zmarszczki i nieskalany (por. Ef 5, 27), by jako oblubienica ozdobiona w klejnoty dla swego Męża, Oblubienica Baranka (Ap 21, 2.9) wszedł na radosne gody w wieczne Jego królestwo (Ap 19, 8-9). Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 12).

Adwentyści Dnia Siódmego ten rozdział zatytułowali:

I bardzo dobrze! Mój komentarz dedykuję ku przestrodze samym redaktorom tego rozdziału i samym Adwentystom Dnia Siódmego, którzy nie przebierają w środkach, manipulując faktami, wyrywając z kontekstu pewne fragmenty, które cytują z katolickich publikacji oraz przedstawiając w fałszywym świetle dogmatykę katolicką, by postawić na swoim, iż rzekomo Kościół Rzymskokatolicki odszedł od apostolskiego nauczania. Możliwe, że Adwentyści Dnia Siódmego nie doczytali tych słów:

Pallottinum

Mt 12, 36-37

Czy Pan Jezus założył chrystianizm? A może jednak założył jeden, święty i apostolski Kościół, którego żadne bramy piekielne miały nie przemóc, a swą obecność w tym Kościele, Zbawiciel obiecał przez wszystkie dni aż do skończenia świata?

Mt 16, 18

Mt 28, 20

Ten pierwotny Kościół założony przez Jezusa jest ten sam, co dzisiaj, tzn.: jeden, święty, powszechny i apostolski. Nie jest również prawdą, iż rzekomo przez ambitne rządy biskupów rzymskich wykształcona została nowa postać chrystianizmu. Kościół zawsze był i jest ten sam, niezmienny i nieomylny w sprawach wiary. Kościół jest instytucją bosko-ludzką, jest on święty i jednocześnie grzeszny, bo z grzesznych ludzi się składa, którzy ustawicznie poddają się oczyszczeniu. Kościół wszystko robi, by uświęcać swoich członków. Jeśli ktoś nie skorzysta z jego pomocy i nie chce tkwić w Chrystusie, "zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie" (J 15, 6), zostanie odłączony od wspólnoty z Jezusem oraz od wspólnoty z Kościołem. Taki sam skazuje się na potępienie (por. J 15, 2. 6).

Nie jest prawdą, iż żywą treść nauki ewangelicznej, promieniującej z kart Biblii, Kościół zamienił na zupełnie coś innego. To są fałszywe zarzuty, które nie mają nic wspólnego z prawdą. Jest oczywistością, że w Kościele nie ma bezwzględnego posłuszeństwa wobec Kościoła i hierarchii. Nikt nikogo na siłę do niczego nie zmusza, zawsze można odejść od Kościoła i na dodatek oficjalnie ogłosić apostazję.

Tak nie jest w istocie! Adwentyści Dnia Siódmego, aby poprzeć taką kłamliwą tezę, dopuszczają się manipulacji. Tak argumentują:

Ten zarzut nie ma żadnych podstaw. Kościół nie zamienił ofiary Chrystusa tak zwanym "nieustającym odtwarzaniem krzyża". Każda sprawowana Ofiara Mszy Świętej, jest uobecnieniem Ofiary Krzyżowej. Nie jest powtarzaniem tej ofiary, bo Jezus Chrystus umarł tylko raz i więcej razy już nie umiera. Adwentyści Dnia Siódmego myślą, że katolicy nie wiedzą o czym pisał w kontekście ks. Wincenty Granat? Zobaczmy kontekst:

Czy teraz wszystko jest jasne? Taki jest kontekst tej wypowiedzi, a nie rzekome "zastąpienie ofiary Chrystusa nieustającym odtwarzaniem tajemnicy krzyża".

Nikt też nie zastąpił ofiary Chrystusa "Pośrednictwem Marii i wszystkich świętych". Albo Adwentyści Dnia Siódmego nie mają zielonego pojęcia o Mszy Świętej, albo świadomie wprowadzają swoich czytelników w błąd. Jaka jest prawda o Mszy Świętej w katolickiej dogmatyce:

Zobacz:

SAKRAMENTY ŚWIĘTE E U C H A R Y S T I A Ks. Wincenty Granat

Kolejne kłamliwe i nieprawdziwe zarzuty. Kościół nie zamienił żadnych zasług Chrystusa. W katolickiej dogmatyce Jezus Chrystus jest Głową Kościoła, a każdy papież jest następcą św. Piotra. Czy Adwentyści Dnia Siódmego nie mają zielonego pojęcia o oficjalnej nauce Kościoła, czy świadomie wprowadzają swoich czytelników w błąd, stawiają tego rodzaju absurdalne zarzuty? To Jezus Chrystus dał zwierzchnictwo nad swoim Kościołem św. Piotrowi, dając mu władzę pasterską:

Mt 16, 19

J 21, 15-19

Jeśli chodzi o formułę katechetyczną:

str.274

Czy Kościół zastąpił Dekalog "formułą katechetyczną"? Co takiego formuła katechetyczna zmienia w nauczaniu Kościoła? Czy Adwentyści Dnia Siódmego wiedzą czym naprawdę jest formuła katechetyczna i jakie ma znaczenie w nauczaniu Kościoła? Czy zakaz wizerunków w Księdze Wyjścia dotyczy kultu wizerunków Pana Jezusa, Maryi czy Świętych Pańskich? Najpierw sprawdźmy w Katechizmie Kościoła Katolickiego, czy tam jest coś ukrytego. Jakie jest powiązanie skróconej wersji Dekalogu z pełną wersją poszczególnych przykazań:

Mamy tutaj cytaty z Pisma Świętego oraz formułę katechetyczną, która służy łatwemu zapamiętaniu pierwszego przykazania. Natomiast pełna wersja znajduje się na dalszych stronach:

Co w takim razie Kościół chciał ukryć? Dlaczego Adwentyści Dnia Siódmego użyli jako argumentu rzekomej zmiany Dekalogu opierając się tylko na formule katechetycznej, a przemilczeli pełną wersję pierwszego przykazania, które znajduje się w Katechizmie Kościoła Katolickiego? Czy Adwentyści Dnia Siódmego stawiając takie zarzuty potrafią też czytać tekst ze zrozumieniem? Co jest tam napisane? Czy zakaz dotyczy wizerunków Świętych Pańskich, którzy żyli na ziemi, a teraz są w niebie, czy zakaz dotyczy kultu obcych bogów, służenia im i oddawania im boskiej czci? Co jest na niebie? Gwiazdy, słońce, ptaki... W jakim parafialnym kościele Adwentyści Dnia Siódmego zobaczyli rzeźbę jakieś gwiazdy, księżyca, ptaka, któremu wierni oddają boską cześć?

Kolejny nieprawdziwy zarzut. Zarówno wersja katechetyczna, jak i pełna wersja, mówi nam o szabacie, czyli o odpoczynku. Żydzi szabat mają w siódmy dzień tygodnia, chrześcijanie jako Dzień Pański obchodzą w niedzielę. O szabacie mówi Katechizm Kościoła Katolickiego:

Zobacz więcej:

Pierwsze przykazanie i szabat

Św. Ignacy "Do Kościoła w Magnezji":

Zobacz też:

Włodzimierz Bednarski
Czy "Dniem Pańskim" chrześcijan powinien być szabat?
Niedziela "Dniem Pańskim" chrześcijan. Polemika z nauką adwentystów i innych sabatarian

Tekst klasyczny dla sakramentu pokuty, który mówi o przekazaniu Apostołom i ich następcom władzy odpuszczania grzechów mocą Ducha Świętego:

J 20, 21-23

Kościół nie zastąpił Boskiego planu zbawienia, zbawieniem przez "Kościół i sakramenty". To Jezus Chrystus założył jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół i w tym Kościele ustanowił Sakramenty Święte (mamy ich siedem), które dają nam właśnie gwarancję zbawienia. Co Adwentyści Dnia Siódmego mogą powiedzieć o Kościele założonym przez Jezusa i o Sakramentach, które On ustanowił, skoro swój początek i swój "kościół" datują dopiero od:

"Doktrynalnie, adwentyści są spadkobiercami ruchu Williama Millera z lat czterdziestych XIX wieku. William Miller – farmer, kaznodzieja, były kapitan armii amerykańskiej – był inicjatorem tzw. „ruchu drugiego adwentu”, który w latach 1831-1844 przetoczył się przez większą część Ameryki w postaci wielkiego ożywienia religijnego. Opierając się na swoich studiach proroctw starotestamentowej Księgi Daniela, Miller wraz ze współpracownikami obliczyli, że Jezus powróci na ziemię 22 października 1844 roku. Kiedy Jezus nie pojawił się, uczestnicy ruchu doświadczyli tego, co nazwano później „wielkim rozczarowaniem”." (źródło: Historia Kościoła na świecie i w Polsce)

W którym miejscu Pisma Świętego Adwentyści Dnia Siódmego znaleźli zakaz kultu Świętych Pańskich, ich wizerunków oraz relikwii? Jest jeszcze jedna możliwość stawiania takich zarzutów. Otóż jest możliwe, że Adwentyści Dnia Siódmego wierzą, iż Święci Pańscy, ich wizerunki na obrazach czy figurach oraz relikwie, są bóstwami, bogami, dlatego tak się temu sprzeciwiają. Gdyby tak rzeczywiście było, mieliby oczywiście rację. Katolicy wierzą natomiast w jednego Boga, a nie w wielu bogów.

Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy ustanowił dwa Sakramenty, czy to Adwentystom Dnia Siódmego podoba się czy nie. Sakrament kapłaństwa i Eucharystii. Po swoim zmartwychwstaniu Pan Jezus przekazał Apostołom władzę odpuszczania grzechów i ich następcom:

J 20, 21-23

Pamiętajmy, że Nowy Testament został spisany po wniebowstąpieniu Pana Jezusa i kiedy św. Mateusz pisał te słowa, już trwał i działał Chrystusowy Kościół:

Mt 9, 6-8

Adwentyści Dnia Siódmego nie mają sukcesji apostolskiej. Dzieli ich wielowiekowa przepaść. Dlatego nie mogą nikomu zgodnie ze słowami Jezusa ważnie odpuszczać grzechy.

Biblia ukazuje wyznawanie grzechów. Jezus „Apostoł i Arcykapłan” (Hbr 3:1) wiele razy odpuszczał ludziom grzechy: „Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów” Mt 9:6. Jako Arcykapłan przekazał tę władzę Apostołom, których zapowiedzią w ST byli kapłani (Hbr 9:1, 6n., Mt 23:34). Biblia mówi o Apostołach, że „będzie należało do nich kapłaństwo na mocy nieodwołalnego prawa” Wj 29:9. Oni też otrzymali władzę odpuszczania grzechów: „Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo...” (Łk 22:29), „Którym odpuścicie grzechy są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” J 20:23. Innym razem Chrystus nazwał ich „mędrcami i uczonymi” (Mt 23:34) i powiedział: „Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” Mt 18:18. Nie wszystkich Chrystus upoważnił do tego szczególnego dzieła. Jakub mówi: „Niech zbyt wielu z was nie uchodzi za nauczycieli...” Jk 3:1; por. Mt 23:34. Dlatego też początkowo Jezus wybrał Dwunastu do tej czynności. Mieli oni być „oddani posługiwaniu” (2Kor 4:1), „umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze” Dz 14:22. Św. Paweł mówi, że sam Bóg przez Apostołów „udziela napomnień” (2Kor 5:20) i zlecił im „posługę jednania” 2Kor 5:18. Wiąże się ona z odpuszczaniem grzechów (por. J 20:23). Choć może się wydawać, że Jakub zachęca nas wszystkich abyśmy wyznawali sobie grzechy nawzajem (Jk 5:16), to jednak ten fragment (Jk 5:13-16) mówi tylko o chorych i prezbiterach, to znaczy starszych (Jk 5:14). Widać więc, że to im wyznawano grzechy. Jan pisząc: „Jeżeli wyznajemy nasze grzechy Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam...” (1J 1:9), ma na myśli nie tylko wyznawanie ich bezpośrednio Bogu (On zna nasze serca bez tego wyznania), ale też i prezbiterom takim jak on (por. pkt 4). W tym czasie bowiem „Przychodziło też wielu wierzących wyznając i ujawniając swoje uczynki” (Dz 19:18) przed Apostołami. ST zachował przykłady wyznawania grzechów (Kpł 5:5n., 16:21, Joz 7:19nn., 1Sm 7:6, Ne 1:6n., 9:2n.), a i przed Janem Chrzcicielem wyznawano je (Mt 3:6). Nikt nie gorszył się tym, że przewinienia swe przedstawiał też osobom słabym i grzeszącym. Niektórzy bibliści sądzą, że słowa: „Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty” (J 13:10) i „wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi” (J 13:14), są aluzją do chrztu i wyznawania grzechów. Por. wyznanie grzechów syna marnotrawnego swemu ojcu (Łk 15:21).

Prócz tego każdy katolik, oprócz wyznawania grzechów wobec księdza, wyznaje swoją grzeszność wobec Boga w tak zwanej Spowiedzi powszechnej, która zaczyna się następującymi słowami: „Spowiadam się Bogu wszechmogącemu i wam, bracia i siostry że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem: moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina”. Patrz też „Pytania nieobojętne” J. Salij OP, rozdz. Wyznać Bogu swoje grzechy.

Świadectwem mówiącym o odpuszczaniu grzechów, więc i ich wyznawaniu są słowa Mateusza. Pisząc o tym, że Jezus odpuścił grzechy paralitykowi dodał, że Bóg „takiej mocy udzielił ludziom” Mt 9:8. Chociaż w tym fragmencie mowa jest tylko o Chrystusie, to jednak wiemy, że On przekazał Apostołom tę władzę (Łk 24:47). Pamiętajmy, że Jezus był w innej sytuacji niż Apostołowie, bo Jemu nie trzeba było bezpośrednio wyznawać grzechów, gdyż znał On ludzkie serca. Później tekst 1Kor 3:9 nazwie Apostołów i prezbiterów „pomocnikami Boga”, w odróżnieniu od reszty ludu Bożego, który nazywa uprawną rolą. Im więc, „pomocnikom Boga”, przysługuje szczególnie odpuszczanie grzechów w imieniu Pana (Łk 24:47).

Pisma starochrześcijańskie o wyznawaniu grzechów:

„Didache” (ok. 90): „W dniu Pana, w niedzielę gromadźcie się razem, by łamać chleb i składać dziękczynienie, a wyznawajcie ponadto wasze grzechy (...), a jeśli kto drugiego obrazi, niechaj nikt z nim nie mówi, niechaj nie usłyszy od was ani słowa, dopóki nie odprawi pokuty” (14:1, 15:3).

„List Barnaby” (ok. 130): „Wyznawaj grzechy twoje. Nie chodź na modlitwę z nieczystym sumieniem” (19:12).

Orygenes (ur. 185) pisał o tym, że grzeszników zachęcano do otwarcia swych serc kapłanom („Homilia o Księdze Liczb” 10:1 i „Homilia o Psalmie 37” 2:6), a w „Homiliach do Ewangelii św. Łukasza” pouczał: „Jeżeli to uczynimy i odkryjemy grzechy nasze nie tylko przed Bogiem, lecz także przed tymi, co mogą uleczyć nasze rany i grzechy, zgładzi nam je...” (17).

Tertulian (ur. 155) pisał, że „jeśli masz wątpliwości co do spowiedzi, to rozważ sobie piekło (...). Wyobraź sobie najpierw wielkość kary, abyś się nie wahał przyjąć środka zaradczego” („O pokucie” 12). Patrz też Ireneusz (ur. 130-140) „Przeciw herezjom” I:13,7 i Cyprian (zm. 258) „O upadłych” 28-29.

Adwentyści Dnia Siódmego wykazują się tutaj ignorancją. Nie wiedzą, że kapłan sam od siebie, własną mocą, nie może przeistoczyć chleba i wina w prawdziwe Ciało i Krew Chrystusa. Dzieje się to bowiem mocą Ducha Świętego, którego podczas konsekracji nad darami ofiarnymi (chleb i wino), przyzywa kapłan sprawujący Eucharystię:

Zobacz:

OBRZĘDY MSZY ŚWIĘTEJ Z LUDEM

Żadnego "eucharystycznego Chrystusa" kapłan nie składa na ofiarę. Każda Eucharystia jest uobecnieniem ofiary Chrystusa na Krzyżu i nie jest jej powtarzaniem. Kapłan składa ofiarę czystą (chleb i wino), zgodnie z zapowiedzią Proroka Malachiasza:

Ml 1, 11

Jak widzimy, zarzuty Adwentystów Dnia Siódmego są fałszywe i nie odpowiadają rzeczywistości.

Adwentyści Dnia Siódmego stawiając taki zarzut, sami pod niego podlegają. Jeśli tylko Bóg jest nieomylny, to Adwentyści Dnia Siódmego są omylni i nie należy ich słuchać. Oni nie są Kościołem założonym przez Jezusa, a ich nauka jest omylna w swej istocie. Tymczasem:

Chrystus zagwarantował Apostołom i ich następcom nieomylność w sprawach nauczania, gdy powiedział: „Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi Mną gardzi, lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał” Łk 10:16. ŚJ nie mogą powiedzieć, że Jezus był omylny, bo tym samym stwierdziliby pomyłkę Boga, który Go posłał. Jeśli Chrystus słuchanie Kościoła nazywa słuchaniem siebie, to jest to wystarczającym gwarantem prawdziwości i nieomylności nauki Kościoła.

1Tm 3:15 nazywa nas: „Kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy”. Nie wiadomo, w jaki sposób można doszukiwać się błądzenia Kościoła w nauczaniu, po takiej gwarancji Apostoła.
Kościół nie mógł zbłądzić, bo jest „Ciałem Chrystusa” 1Kor 12:27. Chrystus jest Jego „Głową” (Ef 1:22) i ma być z nim przez wszystkie wieki (Mt 28:20; por. Ef 3:21). Duch Św. też miał być z Kościołem na zawsze (J 14:16; por. Ap 3:6). Kościół wraz z Chrystusem ma przez wszystkie wieki oddawać chwałę Bogu (Ef 3:21).

Gdyby Kościół po śmierci Jana stał się odstępczy, to jak by to źle świadczyło o Apostołach i ich uczniach. Przecież mieli oni wychować sobie następców, a jeżeli tego nie umieli, to cóż by o nich wtedy powiedzieć (1Tm 6:20, 2Tm 2:2, 1:13n.). Chrystus nawet modlił się za tych, których Apostołowie pozyskają: „A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie” J 17:20; por. 10:16, 20:29. Czyżby modlitwa Jezusa była bezskuteczna i uczniowie Apostołów porzucili prawdę Chrystusową?

Kościół nie mógł zbłądzić i odstąpić od Jezusa, bo „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany” Ef 5:25nn. Odstępowali od Jezusa przez wieki jedynie ludzie, którzy opisani są na przykład w Dz 20:30 i 2P 2:1nn. ŚJ mylnie odnoszą te wersety do całego Kościoła zamiast do jednostek czy grup ludzi (Ga 1:6-9, 1J 2:18n.).

Gdyby cały Kościół miałby być po śmierci Apostołów odstępczy, to po co Paweł pisał Tymoteuszowi: „co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, przekaż zasługującym na wiarę ludziom, którzy też będą zdolni nauczać i innych” 2Tm 2:2. Po co by kazał ustanawiać Tytusowi i Tymoteuszowi nowych prezbiterów (Tt 1:5, 1Tm 5:22). Widać, że o odstępczości Kościoła uczą ŚJ, a nie Apostoł.

O przekazaniu nauki Chrystusa, które gwarantuje nieomylność, św. Paweł uczył: „co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, przekaż zasługującym na wiarę ludziom, którzy też będą zdolni nauczać i innych” 2Tm 2:2. Późniejsze świadectwa to:

Tertulian (ur. 155): „Podajcie początek waszych kościołów i ukażcie nieprzerwalny szereg waszych biskupów, iżby pierwszy biskup jednego z Apostołów lub mężów apostolskich miał za poprzednika, albowiem w ten sposób dopiero apostolskie kościoły mogą wykazać swe pochodzenie i początek (...) każdy kto by chciał nauczać w Kościele i swą naukę podawać za naukę Apostołów, ma najpierw wykazać czyim jest następcą” („Preskrypcja przeciw heretykom” 32).
Hegezyp (ok. 160): „W każdym mieście, w którym zachowano nieprzerwalne następstwo biskupa, życie kościelne odpowiada nauce Prawa, Proroków i Pana” („Historia Kościoła” IV:22,3, Euzebiusza).
Ireneusz (ur. 130-140): „Z Kościołem bowiem rzymskim musi co do wiary zgadzać się każdy inny kościół, gdyż w Kościele rzymskim wiernie przechowała się tradycja apostolska” („Przeciw herezjom” 3.3.7); por. „Wykład Nauki Apostolskiej” 3 i 98 (przekazywanie nauk przez Apostołów, uczniów apostolskich i ich uczniów, to znaczy prezbiterów).
Klemens Aleksandryjski (ur. 150): „Ale, na szczęście, owi nauczyciele, którzy strzegą prawdziwego przekazu błogosławionej nauki, bezpośrednio od świętych Apostołów: Piotra, Jakuba, Jana i Pawła pochodzącej, a którą syn po ojcu przejmował (...), przybyli, dzięki Bogu, i do nas, aby w naszych duszach złożyć nasienie, stanowiące dziedzictwo po przodkach i Apostołach” („Kobierce” I:11,3).
Orygenes (ur. 185): „nauka kościelna ma być zachowana w tej postaci, w jakiej została przekazana przez apostołów kolejnym pokoleniom i trwa do chwili obecnej w Kościołach, powinniśmy przecież wierzyć tylko w tę prawdę, która pod żadnym względem nie różni się od tradycji kościelnej i apostolskiej” („O zasadach” 1:Przedmowa,2).

Kolejny kłamliwy zarzut Adwentystów Dnia Siódmego. Żaden kapłan na Mszy Świętej nie ofiarowuje ponownie Chrystusa za grzechy świata i to jeszcze "nieskończenie ilość razy za grzechy świata". To jest ofiara czysta (Ml 1, 11) składana na ołtarzu z chleba i wina, która mocą Ducha Świętego staje się Ciałem i Krwią Chrystusa. Chrystus umarł raz na Krzyżu i więcej razy nie umiera.

Ten "rytuał", jak Eucharystię nazywają Adwentyści Dnia Siódmego, Kościół sprawuje z nakazu Jezusa:

Mt 26, 26-28

Łk 22, 19-20

Komentarz

Eucharystia jest naprawdę szczytem i ośrodkiem religii chrześcijańskiej. Nie ma Kościoła bez Eucharystii, nie ma Eucharystii bez Kościoła.

Nie jest prawdą, że orędownictwo Matki Bożej i Świętych Pańskich, jest bardziej skuteczne od wstawiennictwa Syna Bożego. Przecież Syn Boży jest Bogiem i jest ponad swymi stworzeniami, a nie odwrotnie. Prosimy Matkę Bożą, aby Ona wstawiała się za nami u swego Syna. Modlitwa Kościoła, to modlitwa nas żyjących tu ziemi, wraz z Maryją i Świętymi Pańskimi, przez Syna do Ojca.

Po raz kolejny Adwentyści Dnia Siódmego ukazują swoją ignorancję i nie znają podstaw wiary, którą tak zaciekle atakują. Oprócz indywidualnej spowiedzi w konfesjonale, gdzie tylko tam można uzyskać odpuszczenie grzechów ciężkich po ich wyznaniu, kapłan na Mszy Świętej mówi:

Zobacz:

OBRZĘDY MSZY ŚWIĘTEJ Z LUDEM

Po raz kolejny Adwentyści Dnia Siódmego ukazują swoją ignorancję i nie znają podstaw katolickiej dogmatyki. W którym oficjalnym dokumencie Kościoła Adwentyści Dnia Siódmego wyczytali, iż ponad autorytetem Pisma Świętego góruje "często "nieomylny" autorytet Tradycji i magisterium Kościoła? Wypadało to uzasadnić jakimś faktem. A fakty są takie:

Pismo Święte jest własnością Kościoła i do Kościoła należy interpretacja Słowa Bożego zgodnie z Tradycją, którą Kościół przejął od samych Apostołów. Nauczanie Adwentystów Dnia Siódmego jest prywatnym nauczaniem. Św. Piotr w swoim Liście przestrzegał:

2 P 1, 20-21

A na w zakończeniu swego Listu, św. Piotr przestrzega:

2 P 3, 15-16

Św. Paweł pisał do Tymoteusza:

2 Tm 1-2

Judy 3

A więc prawdy wiary zostały przekazane jednym drugim i Kościół powszechny tej wiary strzeże przez wieki, a dzisiaj pojawili się Adwentyści Dnia Siódmego i twierdzą, że to oni są spadkobiercami nauki apostolskiej, a Kościół który tej wiary strzegł, jest omylny i nie należy go słuchać. Tak?

Tak! To jest prawda! Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski. Chrystus obiecał swą obecność przez wszystkie dni, natomiast Adwentyści Dnia Siódmego nie mają nic wspólnego z Kościołem apostolskim. Ich nauczanie jest prywatne, nie mają poprzedników w wierze i nie potrafią wskazać ciągłości nauczania od Apostołów do czasów Ellen G.White, która była współzałożycielką kościoła Adwentystów Dnia Siódmego.

Adwentyści Dnia Siódmego niczego nie dowiedli. Swoje "dowody" opierali na manipulacjach i na dodatek w fałszywym świetle przedstawiali katolicką dogmatykę. Jeśli stawia się z góry założoną fałszywą tezę, to wnioski również są fałszywe i nie odpowiadają prawdzie. Adwentyści Dnia Siódmego napisali, że Kościół katolicki "nie jest i być nie może Kościołem apostolskim". Jest to teza nieprawdziwa i nie odpowiada faktom. Można z dozą pewności stwierdzić, że to kościół Adwentystów Dnia Siódmego nie jest i być nie może Kościołem apostolskim.

Fakty przedstawione w tej książce nie odpowiadają prawdzie.

Kościół nie jest Kościołem dogmatów i Tradycji. Kościół jest Owczarnią Chrystusa, a On jest jego Dobrym Pasterzem (J 10, 11n). Jezus umiłował swój Kościół, bo "wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić" (Ef 5, 25). Troszczy się o jego duchowe piękno, czyli o świętość, aby był bez skazy, zmarszczki i nieskalany (por. Ef 5, 27), by jako oblubienica ozdobiona w klejnoty dla swego Męża, Oblubienica Baranka (Ap 21, 2.9) wszedł na radosne gody w wieczne Jego królestwo (Ap 19, 8-9). Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 12).

Z Kościołem, jako nowym Izraelem, Bóg zawarł "Nowe Przymierze we Krwi" (Łk 22, 20), które dokonało się na Golgocie. Przymierze to nigdy nie przeminie, bo sięga poza granice doczesności, a więc znajduje swoje wypełnienie w wieczności. Ono nie mogłoby istnieć bez podmiotu, tj. Kościoła, który od momentu założenia nigdy nie przestał istnieć. I dlatego Kościół pierwszych wieków i Kościół w dzisiejszym świecie jest ten sam, tzn. święty i zarazem grzeszny.

Z małego ziarnka gorczycy wyrosło potężne drzewo, "tak, iż ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu" (Mk 4, 32; Mt 13, 32; Łk 13, 19).

Kościół nie jest "siedliskiem zła", lecz jest wspólnotą ludzi wierzących, kochających Boga i pielgrzymujących do niebieskiego Jeruzalem, "gdzie nie będzie, ani żałoby, ni krzyku, ni trudu"

Adwentyści Dnia Siódmego Jan Grodzicki/Zachariasz Łyko "KOŚCIÓŁ DOGMATÓW i TRADYCJI" - "XVIII. KU ROZWADZE"

Adwentyści Dnia Siódmego
Jan Grodzicki/Zachariasz Łyko
"KOŚCIÓŁ DOGMATÓW i TRADYCJI" -
"XVIII. KU ROZWADZE"